La nostra distruzione

Cinque/Loneliness

Ξυπνα!

Πρέπει να σηκωθείς .

Πρέπει να σηκωθείς και να πολεμήσεις.

Δεν γίνεται να τα παρατήσεις.

Αν τα παρατήσεις θα χάσεις.

Και αν χάσεις θα χαθείς.

Θα χαθείς στο σκοτάδι της απώλειας και της ήττας.

Για αυτό ξυπνα και πάλεψε.

Πάλεψε.

Μέχρι, να μην χρειάζεται πια να παλεύεις εσύ για τους άλλους.

Μέχρι να έρθει η ώρα να παλεύουν οι άλλοι για εσενα!
______________________________________________________________________________________

Το ενοχλητικό ξυπνητήρι της χτύπαγε σαν τρελό. Τα τελευταία τουλάχιστον δέκα λεπτά χτύπαγε.

Τα πράσινα μάτια της ήταν κλειστά. Προσπαθούσε να τα κρατήσει κλειστά.

Προσπαθούσε να κοιμηθεί. Ήθελε να διώξει τις κακές σκέψεις, το άγχος...

Δεν ήταν μια από τις καλές της μέρες . Ήταν μια από τις μέρες που ένιωθε μίζερη. Μόνη. Ολομόναχη σε έναν ασήμαντο κόσμο.

Ένιωθε βαθιά χαραγμένη στην ψυχή της μια συγκεκριμένη σκέψη.

Ότι το μόνο που είχε στην ζωή της ήταν τα λεφτά και την θέση της βασίλισσας των εκτελέσεων .

Ομως ένιωθε μόνη. Μεγάλωσε σχεδόν μόνη. Έχασε την μαμά της μικρή. Την θυμόταν. Θα έλεγε κανείς τέλεια. Για μικρό κοριτσάκι την θυμόταν πεντακάθαρα.

Της έμοιαζε. Είχε δει και φωτογραφίες της. Ήταν ίδιες. Ποίος ξέρει αν ζούσε μπορεί και να το επιβαιβεωνε. Μα ήταν μόνη.

Ο αδερφός της έλειπε μόνιμα Ρωσία. Ερχόταν μόνο που και που για να την δει. Η αδερφή της νεκρή. Η μαμά της νεκρή.

Και ο πατέρας της?

Ο πατέρας της μόνο της είχε απομείνει.

Τον λάτρευε. Και όχι επειδή δεν είχε την μαμά της . Τον λάτρευε. Ήταν δίπλα της σε όλα.

Από την αρχή μέχρι τώρα.

Σε κάθε της γενέθλια την έπαιρνε και την πήγαινε σε ένα κινηματογράφο και μετά έτρωγαν μαζί παγωτό σε ένα πάρκο.