SWAT SERIES 7: Bound by Dark Memories

Prologue

Swat series 7: Prologue

"Heto si Morgan..."

Hindi ko alam kung sino sila, pero ang alam ko naman ay sa murang dead ko na 'yon... alam ko na kung saan ako dinala.

Sa bahay ampunan.

"She is five years old, makakasama niyo na siya dito." Masayang saad pa ng madre. Nakatingala lang ako sa kanila, ni hindi alam halos ang nangyayari.

Wala akong alam... basta naalala ko, iniwan ako ng mama ko habang umiiyak ako.

"Damon... ipakilala mo siya sa lahat ng mga kasamahan mo rito... Morgan, si Damon, 7 years old. Makakasama mo narin siya."

Siya si Damon, ang batang unang naging mabait sa akin sa ampunan. Pilit ko iniintidi ang lahat pero hindi ko parin maintindihan.

Ngunit ang naalala ko sa kaniyang mukha, ay matangos ang ilong. May kulay ang kaniyang bilog na mata... ano nga ang tawag don?

Ah, kulay asul.

Inabandona rin ba siya ng kaniyang mga magulang gaya ko?

Alam ko na ang rule. Magkaiba ang mga edad ng mga kabataang kasama ko. Gaya ko na 5 years old na magiging 6 years old, magiging kasama ko na ang mga kabataan na sa edad 8-10, girls only.

Ang mga boys naman, nasa kanilang kwarto sila. Magkakasama lang kamisa twing kakain ng hapunan, tanghalian, at may outreach.

"Pinalo niya ako..." umiyak si Jehan. Ang 6 years old na kasamahan ko. Toddler palang nandito na siya.

"Sino?" Si Madre Les.

"Si Jaquileen." Sabi ni Jehan.

"Ah, hindi ko po ginawa yon." Paiyak narin siya.

Pero hindi ako nakatitig sa dalawang nag aaway. Sa batang si Damon na nakatitig sa'kin.

"Hello..." kumaway ako, sabay ng pag irap niya sakin.

Nag taka ako. Ano ang ginawa kong masama?

Magiging kaibigan ko na ba siya? O hindi?

5 months... na ako sa bahay ampunan. Naging kaibihan ko si Jehan na medyo maldita at may ugali, si Jaquileen na medyo mabait.

Kaming tatlo ang magkasama.

"Labas na... may outreach tayo."

Kapag may outreach ibig sabihin may bisita. They would provide an activity such as play, painting and coloring. Ganyan ang araw araw na aming buhay sa orphanage.

Hanggang sa nag isang taon ako dito. Dumalo sa erea ng girls si Damon. Ang naging bestfrind ko.

"Tara.. may bisita daw." Ngumisi siya ng malapad.

Sa isang taon ko dito, madami na akong natutunan. I had learn everything including how to observe every child in here.

Si Damon, medyo may pagka asul ang mata, Hindi ko masabi kung semi-green iyon, pero hindi talaga as in asul... at gwapo din siya. Sa kaniyang edad na eight years old ngayon... Sobrang tangkad na niya.

Nagkatabi kami sa activities. May nag ho-host na mga ate at kuya na bumisita sa amin. Nag dodonate sila ng pagkain at mga damit.

"Okay ka lang, heto napanalunan ko sa laro." Binigyan niya ako ng coloring book. I love coloring.

"Salamat damon." Ngiti ko.

Napansin Kong tumingin sa gawi ko si Jaquileen. She standing beside Jehan, nakuha lang ang attention niya ng mag aya ulit sina ate at kuya mag laro with the price.

Natapos and outreach, pure intentions lang ang alam kong ginagawa sakin ni Damon. Bibigyan niya ako ng mapapanalunan niya, magbibigay ng mga heart na may kulay, hindi ko alam na iba na pala ang ibig sabihin nito.

"Ano 'to?" Saka lang kami nag kikita pag may bisita. Naka upo kami at magkatabi.

"Ano 'yan... heart na may ku—" sabay kamot sa kaniyang ulo.

"Ku?" Pigil ko. "Kulay?" I asked.

"Kulor." Tumawa siya sa sariling joke. I smiled widely too.

"Sira... salamat." Tinignan ko iyon. Lamang heart na may color na ang binigay niya.

"Mukhang ililipat na ako sa ibang bahay ampunan." Sabi niya.

Natigil ako, ang maingay na nasa harapan at paligid parang nawala iyon at tanging tibok lang ng puso ko ang naririnig ko.

"Bakit?" Inosenteng Sabi ko.

"Hindi ko rin alam, pero sa ngayon bibigyan kita palagi ng maraming heart drawing. Magaling ako dyan." Kumindat siya.

"Damon dito.. may laro, price mang inasal daw!" Sabi ng mga ibang boys.

Iyon ang last na kita ko sa batang Damon. Dahil naampon na siya, lumipad ata ang batang Damon na iyon sa America. Ni Wala kaming maayos ba paalam, basta nalang siya pinsakay sa Van ng Umiiyak.

Ako naman, nang mag 13 ako sa bahay ampunan, nakuha ako ng relatives ko. Ang tita ko sa side ng mama ko. Mabait sila sakin, dahil siguro Wala silang anak ni tiyo Barto.

"Sorry talaga Morgan hindi ka namin pweding pag aralin ng kolehiyo, ang alam ko lang kaya kita kinuha dahil naawa ako sayo. Kailangan mo rin ng pamilya."

"Okay lang naman po, mag ta-trabaho nalang po ako." Tumango ako.

Bukas ang graduation namin sa highschool. Lahat ng ka-klase ko, magkokolehiyo, ako lang pala ang hindi.

Noong nasa bahay ampunan ako, hindi ko maalala na nahihirapan ako. Maraming pagkain, maraming kaibigan... pero ngayon para akong kawawa. Naiisip ko na baka iba sa mga batang naroon, may mga pamilya na sila, na ampon na sila.

Kung hindi lang Siguro ako kinuha ng kapatid ng nanay ko duon, magkakaroon kaya ako ng pag asang magkaroon ng magandang buhay? O makapag tapos manlang? Pangarap ko ang nangyari kay Damon.

Sana ako nalang ang na ampon. I cried when I entered to my small room. No better lights, no better bed, it is just a small room with a poam. I was pathetic.

"Oh suotin mo.. sigurado ka virgin ka?" I nodded. Nakita ang revealing na dress. Hanggang hita, kita at luwang luwa sa dibdib.

"Ilang taon kana nga?" Maangas na tanong ng manager sakin.

"Twenty five po."

"Hmm, fresh pa pala.. o sya sa room 256 ka, ready your self. Iba ang pinasok mo dito. Pag uwi mo hindi kana virgin... pero malaki naman ang bayad. Good luck."