" ေမာနီးကေလး "
ကေလးကခုမွအိပ္ယာထပုံရတယ္။ မ်က္လုံးေမွးကာၾကည့္လို႔ တစ္ခုခုကိုေတြးေနပုံရတယ္။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ အိကၤ်ီစေအာက္က ကေလးရဲ႕ေဖြးျဖဴေနတဲ့အသားအရည္ဟာ သူ႕ကိုလွစ္ျပေနသလိုပင္။ အိပ္ယာထစဆံပင္ပုံစံနဲ႕ေတာင္ ကေလးကခ်စ္စရာေကာင္းေနျပန္တယ္။
ကေလးကသူ႕ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ျပန္ေတာင္မႏႈတ္တက္နိုင္ေသးပဲ အေပၚထပ္ကိုျပန္ေျပးတက္သြားေတာ့တယ္။ ကေလးကိုၾကည့္ကာ တိမ္ညိုမင္းေခါင္းကိုခါရမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
" ငါတူႀကီးဒီေန႕လာတာနည္းနည္းမ်ားေစာသလားလို႔။ အန္ကယ္ေတာင္ မနက္စာမစားရေသးဘူး။ "
အန္ကယ္ကလက္ကနာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ သူ႕ကိုေျပာလာေတာ့ တိမ္ညိုမင္း အန္ကယ္ကိုရွက္ရယ္,ရယ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အန္ကယ္ေျပာသလိုပါပဲ သူခါတိုင္းထက္ ဒီေန္အိမ္ကေနအေစာႀကီးထြက္လာခဲ့တာ။ ကေလးမ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ခ်င္လို႔ေလ။ အဲ့လိုေျပာလိုက္ရင္ အန္ကယ္ကသူ႕ကိုဆြဲထိုးမလားပဲ။
" ဟုတ္တယ္ကန္ကယ္။ မေန႕ကပုံမွန္အတိုင္းထြက္လာတာ ကားကၾကပ္ေနေတာ့ ေရာင္ေရာင္ေက်ာင္းနည္းနည္းေနာက္က်သြားလို႔ ဒီေန႕အေစာထြက္လာတာ။ "
အန္ကယ္ကသူေျပာစကားကို ေခါင္းေလးညိတ္လို႔ ထမင္းစားခန္းထဲကိုဝင္သြားတယ္။ သူကေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လာခ်ေပးထားတာေၾကာင့္ ေသာက္ရင္းကေလးကိုေစာင့္ေနမိတယ္။
ေကာ္ဖီတဝက္က်ိဳးေလာက္ေတာ့ ကေလးကအေပၚထပ္ကေန ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႕ဆင္းလာတယ္။
တိမ္ညိုမင္းကေလးကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မ်က္လုံးေလးတစ္ဖက္မွိတ္ျပေတာ့ ေသာက္လက္စေကာ္ဖီေတြေတာင္ေအးကုန္တယ္လို႔ ထင္မိတဲ့အထိပါပဲ။
" ေမာင္တိမ္ညိုမင္းေကာ္ဖီေတြကအပူေတြေလ။ "
ေဘးနားရပ္ေနတဲ့အန္တီေ႐ႊေျပာမွ တိမ္ညိုမင္းေကာ္ဖီကပူမွန္းသတိရေတာ့တယ္။ ကေလးမလာခင္က ပူလို႔တစ္ငုံေသာက္လိုက္ ေကာ္ဖီခြက္ျပန္ခ်လိဳက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြၾကာေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့သူ႕မွာကေလးကမ်က္လုံးေလးတစ္ဖက္မွိတ္ျပတာနဲ႕ ေကာ္ဖီပူေတြအကုန္ေမာ့ေသာက္ပစ္တဲ့အထိပါပဲ။
