A fallen enemy || Bankzitters

-1: tot ziens, Ameide-

|—————//—————|

8 mei 2015

Pov Koen

Mijn hoofd draait. Na een luide donderslag, open ik mijn ogen. "Waar ben ik?" vraag ik mezelf af. Ik neem alles even in me op. Ik lig in bed met hoofdpijn en alles is donker. Ik ga rechtop zitten. Maar ik voel me zo misselijk. Ik ga half uit bed hangen en kots de hele vloer onder. 'Gadver...' fluister ik. Ik spuug nog een laatste keer om de vuile smaak weg te krijgen uit mijn mond.

Ik sta op. Een bloedspoor loopt naar gang. Ik hoor beneden gestommel en gepraat. Ineens valt de voordeur met een harde smak dicht. Het is nog steeds donker. Af en toe geeft de bliksem wat licht. Het onweer zit nog boven mijn huis. Ik wandel langzaam naar de deur van mijn kamer. Langzaam open ik de deur. Het bloedspoor gaat tot aan de trap. Ik kijk de diepte in. Een bliksemslag verlicht het huis voor een seconde.

De witte muur en de witte trap zitten vol met bloed. Daar onderaan, in een plas bloed op de marmeren vloer lig ik. Levenloos.

Dood.

|—————//—————|

woensdag, 2 september 2015

Ameide

Pov Matthy

Fucking hell. Ik heb hier helemaal geen zin. Dit was mijn laatste nacht hier in Ameide. Na heel veel moeite rol ik uit bed. Ik sta op, doe mijn kleren aan en loop naar beneden.

Mijn vader is al weg met mijn twee broertjes en een grote vrachtwagen. Mijn oudste broer, Jesse, woont al alleen. Die is politieagent in Zeist. Maar het is net uit met zijn vriendin, dus hij komt ook weer bij ons wonen tot hij iets voor zichzelf vindt.

Ik loop naar beneden. 'Morgen.' en ik geef mam een kusje op haar wang. 'Morgen.' zegt ze terwijl ze koffie voor me inschenkt uit een thermosfles. 'Zitten je kleren in je koffer?'

Ik schud mijn hoofd. 'Alleen nog die vuile kleren van gisteren moeten erin.' Ze knikt en geeft me m'n koffie. Met tegenzin drink ik hem op. Ik wil niet weg uit Ameide. Zuchtend gooi ik mijn laatste spullen in mijn koffer. Ik trek mijn schoenen aan en loop naar beneden. Als ik de deur dicht trek, zucht ik hard. Daar ga ik dan. Tot ziens Ameide.

Wanneer "New Magic Wand" vol door mijn oortjes heen drumt, zie ik het vervloekte kleine dorp al. Zeist. Het huis waar we wonen is een chique villa. Als we toekomen laden we alles uit. Het is echt een gigantisch huis. Niet normaal. Ach ja, wat verwacht je van een advocaat?

De vader van het gezin dat hiervoor woonde, was een collega van mam. Hun oudste zoon is een paar maanden geleden overleden. Wij moesten ook naar de begrafenis. Er waren echt veel mensen, wat me wel verbaasde. Ik heb hem nooit echt gekend, maar wat ik ervan hoorde was het een vervelend en arrogant joch.

De hele dag ben ik vooral bezig met dingen uit te laden en meubels in elkaar te zetten samen met Jesse.

De volgende ochtend moet ik naar school, ik zit in mijn laatste jaar. Als ik uit mijn bed stap, hoor ik beneden al geschreeuw. Dat voelt al aan als thuis. Mijn broertjes, Jaïr, die 10 is en Ezra die 16 is, zitten elkaar wat te kloten.

'Genoeg! Hou op jongens.' zegt Jesse streng als ik de keuken in kom. Maar het lukt niet echt. Mam lacht. 'Goede poging.' zegt ze tegen Jesse. Ik kus mam zoals elke ochtend op haar wang. Een gewoonte die me altijd een goed gevoel geeft. Routine vind ik erg belangrijk.

Ik ga zitten en maak een ontbijtje. Ik zit met mijn rug naar de deur. Maar ik voel me bekeken, alsof er twee ogen branden in mijn rug. Ik draai me om en staar naar het deurgat. Niks. Ik haal mijn schouders kort op. Als ik klaar ben, ga ik ervandoor. Ik pak mijn tas en fiets naar school. Ik kijk naar het gebouw. Ik zucht. Wat de brie...