මැලවුනු රෝස | WILTED ROSES

පිවිසුම

දැනිලා තියෙනවද තමන් අකමැති දෙයක් කරන්න උනාම දැනෙන අර අමුතු මුසල හැඟීම ? හදවත උඩින් ගලක් තියලා වගේ දැනෙන මහ බර ගතිය එක්ක, ඇස් දැවිල්ල ගන්න ගතිය ? අන්න ඒක දැනිලා තියෙනවද ? මං දැන් ඉන්නෙ අන්න ඒ වගේ තත්වෙක. හැමෝම ආදරණීයයි කියන සෙංකඩගල ! වැස්සට තමයි ලස්සනම කියන සෙංකඩගල ! වැව රවුම දිගේ අත් පටලන් යන්න ආස හිතෙන සෙංකඩගල !

ඒත් මං වෛර කරන සෙංකඩගල !

දන්නෑ හේතුවක්. මං ඉපදුනෙත් සෙංකඩගලම තමයි. තාමත් ඉන්නෙත් සෙංකඩගල. ඒත් හුස්ම වැටෙන හැම තප්පරයක් ගානෙ, තියන තියන අඩියක් ගානෙ පපුවට දැනෙන කීරිගැහෙන වේදනාව එක්ක සෙංකඩගල කියන්නෙ මට මහ මුඩුම මූසල නගරයක්. හිතට සැනසීමක් හොයන් දළදාවට ගියත්, මොන කරුමෙකටදෝ මන්දා දළදාව දකින දකින පාරට ඔලුව හිරිවැටීගෙන, කන් අගුලු වැටිලා, ඇස් බොඳවෙන තප්පරේම මන් එතනින් පැනලා එනවා.

මට මතකයි පුංචි කාලෙ මාව පලවෙනිම වතාවට දළදාව වදින්න එක්කන් ගිය වෙලාවෙ මං ගිරියටින් කෑගහලා අඬන්න ගත්තා. අන්තිමට මට මතක එකම දේ අඬලා අඬලම හුස්ම ගන්න බැරි උනු මම, මගෙ චූටි අතකින් පපුව මිරිකගෙන අප්පච්චිගෙ අතේම කලන්තෙ දාපු එක. එදා ඉඳන් අම්මලා දන්න කියන හැම පන්සලකටම මාව අරන් ගිහින් ඇති. එකක් ගැලවෙන්න අත වටේට බඳින පිරිත් නූල්, කඩලා විසික් කරන්න කරන්න කරට වැටෙන යන්තර එක්ක මං හිටියෙ හෙම්බත් වෙලා.

පොඩි කාලෙ ඉඳන්, දැන් මේ තප්පරේ වෙනකම්ම මගෙ හිත මට කිව්වෙම සෙංකඩගලින් පලයන් කියන එක උනත්, මොකක්දෝ මන්දා හේතුවකට මට නුවර සීමාවෙන් එහාට අඩියක් තියාගන්න පින තිබුනෙ නෑ. නොතේරුම් කමට උනත් මට ඕන උනේ පහ වසරේ ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් වෙලා කොළඹ ලොකු ඉස්කෝලෙකට යන්න. මං පාස් උනා ! ඉහලින්ම පාස් උනා ! ඒත් අප්පච්චි කැමති උනේ නෑ මාව කොළඹ ගිහින් දාන්න. අන්තිමට මට උනේ නුවර තිබුනු ලොකු ඉස්කෝලෙකට යන්න.

කමක් නෑ, මං හිත හදාගත්තා. පුංචි වයසට නොතේරුම් කමට උනත් මං හිත හදාගත්තා. ඕලෙවල් වලින් පුලුවන්. නිදිමරාගෙන පාඩම් කලා, නොකා නොබී පාඩම් කලා, සමහර දවසට ඔලුව හිරිවැටිලා යනකම්ම පාඩම් කලා. අන්තිමේදී නුවර දිස්ත්‍රික්කෙන්ම පළවෙනියා වෙන්නම ඕලෙවල් පාස් උනා. අන්තිමේදි ! අන්තිමේදි මට පුලුවන් කොළඹ ඉස්කෝලෙකට යන්න.