nie zapomnijcie o mnie,
mimo że nie ma mnie już obok,
mimo że jestem dalej niż bliżej,
nie zapomijcie o mnie,
ani o tym,
jak kochałam poezje, spacery i was,
nie zapomnijcie o tym jaka byłam,
bo wiemy wszyscy, że teraz wszyscy jesteśmy inni,
nie zapomnijcie o tym jak kochałam jeździć pociągiem na spotkanie z wami,
jaka szczęśliwa byłam mając was obok,
jak mogłam chodzić z wami w nowe miejsca.
Nie wrócę już tam, ale teraz uświadamiam sobie, że zapominam jak w rzeczywistości wyglądają wasze twarze, jak szczerze potraficie się uśmiechać, zapominam wasze głosy, które słyszę tylko przez telefon, nie pamiętam waszych nawyków.
Pamiętam was, ale nie tak jak chciałam,
więc proszę, nie zapomnijcie o mnie tak jak ja zapominam o was.
