အမှောင်နွံ(အပိုင်း-၁)

သူအကျီချွတ်တဲ့အချိန်တွေနဲ့ ဘောင်းဘီတိုဝတ်ထားတဲ့အချိန် တွေမှာဆို သူ့ကိုပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေစိုက်ကြည့်နေကြတာကို နေထွဋ်သာ သတိထားမိလာတယ်။သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ဖွံ့ဖြိုးလာပြီ။အရင်ကလိုသေးသေးညှက်ညှက်လေးမဟုတ်တော့ဘူး။အရပ်ရှည်လာသလို ကြွက်သားတွေကလည်း သူ့နေရာသူပြည့်ပြည့်လေးဖြစ်လာတယ်။သူ့ရုပ်ကလည်း ကလေးရုပ်လိုချစ်စရာလေးကနေ ဆွဲဆောင်မှု့ရှိတဲ့ လူပျိုပေါက်ရုပ်လေးဖြစ်လာခဲ့ပြီ။နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေစထွက်လာတယ်။‌ ခြေသလုံးမွှေးလေးတွေ၊လက်မောင်းမွှေးတွေလည်းပေါက်လာတယ်။ဆီးခုံပေါ်မှာလည်း အမွှေးနုလေးတွေစထွက်လာတယ်။သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေကြတာ ရှက်သလိုလိုဖြစ်ပေမယ့် ကြည်လည်းကြည်နူးနေပြန်တယ်။အခုဆို အသက် ၁၄နှစ်ကျော်လာတာ ခြောက်လကျော်‌ကျော် ရှိလာတော့ ကလေးစိတ်ပါစ ပြောင်းလာတယ်။ညကထူးဆန်းတဲ့အိပ်မက်ကြောင့် အခုမနက်မှာ လန့်ဖြန့်ပြီး နိုးလားခဲ့တယ်။နာရီကြည့်‌တော့ နှိုးစက်မြည်ဖို့ အချိန်သိပ်မလိုတော့ဘူး။အိပ်မက်ထဲမှာ သူ့ကို သူငယ်ချင်းတွေက အတန်း ရှေ့မှာပုဆိုးဝိုင်းဆွဲချွတ်ကြလို့ အရှက်တကွဲဖြစ်နေတုန်း လန့်နိုးခဲ့ရတာ။တစ်ကယ်တန်းက သူ့ကို အမြဲဝိုင်းကြည့်နေကြတာကို စိတ်ဆွဲပြီးအိပ်မက်ထဲ ရောက်သွားတာ။အခုနိုးလာတော့ သူ့လီးကြီးက မာထန်နေပြီ။ပထမဆုံး သူ့လီးကြီးကတောင်နေတာကြည့်ပြီး လန့်သွားတယ်။တစ်ခါမှ လီးမတောင်ဖူးဘူး။အောက်ခံဘောင်းဘီလည်းမဝတ်သေးတော့ လီး တောင်နေတာ ကျသွားအောင် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး။စာမှစာပဲသိတဲ့ လူရိုးလေးနေထွဋ်သာ လူပျိုစိတ်စဝင်လာ နေပြီ။ ကျောင်းသွားရမှာမို့ စဉ်းစားမနေတော့ပဲ အဲ့ပုံစံနဲ့ပဲရေချိုးခန်းဆီ အမြန်သွားလိုက်တယ်။ဝင်မယ်လုပ်မှ ရေချိုးခန်းတံခါးက ပိတ်ထားတာတွေ့ရလို့ ခြံဝန်းထဲက အုပ်ကန်မှာပဲ ရေချိုးဖို့ လုပ်ရတယ်။‌လီး‌ တောင်ကြီးက အောက်ခံမပါတဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီတိုလေးက နေ ဖောက်ထွက်မတက် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းနဲ့ထင်း‌ နေတယ်။‌ ဘေးဘီရှေ့နောက်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိလို့ သူ့ဘောင်းဘီကို အောက်လျောပြီး လီးကြီးကိုထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။လီးဖြူကြီးက အကြောတွေပြိုင်းပြိုင်းထပြီး မာန်ဖီနေတယ်။လီးဒစ်အရေပြားကိုအဆုံးထိဆွဲကြည့်တော့ အထဲကအတွင်းက လီးဒစ်သားကြီးပေါ်လာတယ်။ကိုင်ပွတ်ကြည့်လိုက်‌ တော့ တစ်ခါမှမခံစားဖူးတဲ့ အရသာရလာတယ်။အပြင်ဘက်ခြံထဲမှာလုပ်မိ‌ နေတာ သတိဝင်လာလို့ လီးကို ဘောင်းဘီနဲ့ပြန်အုပ်လိုက်တယ်။ရေချိုးမှ အေးလို့ လီးကြီးကပြန်ကျသွားပြီး ပုံမှန်ဖြစ်သွားတယ်။အဲ့အချိန်မှာပဲ ရေချိုးခန်းထဲက မမက ထွက်လာတယ်။သူ့ကိုမြင်တော့ သူ့အောက်ကရေစိုနေလို့ ဘောင်းဘီမှာကပ်နေတဲ့ လီးအမြောင်းလိုက်ကြီးကို စိုက်ကြည့်ပြီး ထွက်သွားတယ်။နေထွဋ်သာတို့ သားအဖသုံးယောက်က နယ်ကကိုယ်ပိုင်အိမ်ကိုအဌားထားပြီး အခု ကျောင်းနီး၊ဈေးနီးတဲ့သူများအိမ်မှာ အဌားလာနေတာ။အိမ်ရှင်မိသားစုက လေးယောက်။ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်နေပြီး အပျိုကြီးဆိုဒ်ဖမ်းတတ်တဲ့မမက အခုသူ့ကို အိန္ဒြေမဆည်နိုင်အောင် ငေးကြည့်သွားတာကို ရှက်သလိုဖြစ်ပေမယ့် သာယာနေတဲ့စိတ်ကပိုတယ်။တက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူ မမကအခုနောက်ပိုင်း သူ့ကိုတွေ့ရင် စိုက်ကြည့်တတ်ပြီး ပြုံးပြလေ့ရှိတယ်။သူ‌ ရေချိုးလို့ပြီးတော့ ဘယ်သူမှမလာသေးတော့ အရဲစွန့်ပြီး ဘောင်းဘီ‌ ဘေးကိုလှန်ပြီး လီးကိုပြန်လှန်ကြည့်တယ်။လီးကရေချိုးလိုက်တော့ အေးသွားလို့ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်နေပြီ။ရိပ်ကနဲ‌လူလာ‌တာ တွေ့မိလိုက်လို့ ပြန်ဖုံးလိုက်တယ်။
"ကိုနေထွဋ်က ဘာလို့ဒီမှာ ရေလာချိုးနေတာလဲ ညီမလေးမျက်နှာသစ်တော့မယ် ခါတိုင်းလို ရေချိုးခန်းထဲသွားချိုးလေ"
အငယ်မက သူ့ရှေ့က ထွက်သွားဖို့ပြောသာပြောနေတာ။မျက်လုံးတွေက သူ့ရဲ့ရေစိုပြီးကပ်နေတဲ့ အောက်ပိုင်း အဖုအဖောင်းတွေကို သေချာကြည့်နေတာ။‌ေနထွဋ်သာက တစ်ခါမှ အုတ်ကန်မှာမချိုးဖူးဘူး။ရေချိုးခန်းထဲချိုးနေကြဆိုတော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး မမြင်ဖူးကြဘူး။သူမရဲ့စိတ်ထဲ အတောချောပြီး မိမိုက်နေတဲ့အကိုဖြစ်နေပြီပဲဆိုပြီး တွေးနေတယ်။
။အငယ်မကတော့ သူ့ထက်လပိုင်းပဲငယ်တာ။အခုတော့ အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်နေပြီ။
"အေးပါဟာ ငါပြီးပါပြီဟ သွားတော့မှာ နင်ရှေ့ကဖယ်တော့"
"နင်လည်းနောက်ကျနေပြီ ရေချိုးခန်းထဲသွား မြန်မြန်ချိုး"
"ညီမလေးက နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကျမှချိုးတော့မှာ"
"ဒီကောင်မလေးကတော့ ညစ်ပတ်တယ်ဟေ့"

"အောင်မယ် သူလည်းခါတိုင်းက ညနေကျောင်းပြန်လာမှချိုးတာများ အခုမှအစောကြီး ဘာစိတ်ကူးပေါက်လည်းမသိပဲရေထချိုးနေပြီး"
"နင်တို့ညီအမနဲ့အခုလိုတိုက်နေမှာစိုးလို့ဟေ့"
"ပျင်းရင်ပျင်းတယ်ပေ့ါအကိုရာ လူကြားကောင်းအောင် အသံကောင်းဟစ်နေတယ်"
နေထွဋ်သာလည်း သဘက်ယူခေါင်းသုပ်ရင်း စကားပြောနေတာကနေ သူမရဲ့မျက်စိကိုကြည့်လိုက်မှ သူ့အောက်ပိုင်းကိုရောက်နေတာတွေ့ရတယ်။ရေစိုတဲ့ဘောင်းဘီမှာ ကပ်နေတဲ့သူ့လီးကြီးက ခေါင်းရေသုတ်နေတော့ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတာ။သူ့စိတ်ထဲ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ကျေနပ်ကြည်နူးတဲ့ ဝေ‌ဒနာပေါ်လာတယ်။လီးကလည်း တဖြည်းဖြည်းတောင်လာလို့ သူမဘက် ဖင်လှည့်ပြီး ပုဆိုးပတ်အမြန်ဆွဲချလိုက်တယ်။‌ပုဆိုးကို ပါးစပ်ကကိုက်ပြီး အောက်ကဘောင်းဘီကိုကုန်းချွတ်နေတုန်း အငယ်မကသူ့မျက်နှာရှေ့ ရောက်လာပြီး
"အကို ဒီလပတ် အဆင့်ဘာရတုန်း"
"အွန်းအူးအူး..."
"ဖြေလေ အကို အောာ် ဖြေပါဆို ပါးစပ်က ပုဆိုးကြီးကိုက်ထားတာကိုး ဖယ်လိုက်အဲ့ပုဆိုး"
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နေထွဋ်သာရဲ့ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တော့ ပုဆိုးကခြေရင်းပုံကျသွားတယ်။  လက်နှစ်ဖက်လည်း ဘောင်းဘီချွတ်ရက် ဖင်တုံးလုံး လီးတန်းလန်းကြီးဖြစ်နေတုန်း အကြီးမကလည်း အဝတ်လှန်းဖို့ရောက်လာပြီး
"ဟဲ့..ဟဲ့..အို ဘာတွေဖြစ်ကုန်ကြတာလည်း"
"ညီမလေးက သူအဆင့်ဘယ်လောက်ရလည်း မေးနေတာကို မဖြေလို့ သူ့ပါးစပ်ကပုဆိုးကြီးကိုက်ထားတာကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တာလေ"
"ဟာညီမလေးကလည်း သူအဝတ်လဲနေလို့ ပုဆိုးကိုကိုက်ထားတာလေ နင်လုပ်မှ ဒုက္ခပါပဲဟာ အဖေတို့မြင်မှ တစ်မျိုးတွေထင်ကုန်တော့မယ်"
နေထွဋ်သာလည်း သူ့ရဲ့လူပျိုဖော်ဝင်စ ရင်ဘတ်၊ ‌ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားတွေ၊လ‌‌မွှေးတွေအောက်က လပြွတ်တွဲဖြူတွေကို ညီအစ်မနှစ်ယောက်ရှေ့မှာ အနီးကပ်ပြထားသလိုဖြစ်နေတယ်။ ရှက်ရှက်နဲ့ ခြေရင်းကျနေတဲ့ ပုဆိုးအပုံလိုက်ကို မြန်မြန်ဆွဲတင်ပြီး ဘောင်းဘီတိုလေးကိုချွတ်လိုက်တယ်။ကြိုးတန်းမှာ အမြန်လှမ်းခဲ့ပြီး ဘာမှမပြောနေတော့ပဲ သူတို့ညီအစ်မရှေ့က ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။
နေထွဋ်သာကျောင်းဝတ်စုံဝတ်ပြီး မှန်ထဲကြည့်လိုက်တယ်။သူ့ပုံက ချောမောနေတဲ့ယောက်ျားပျိုတစ်ယောက်အသွင်ဖြစ်နေပြီဆိုတာကို မှန်ထဲမှာ မြင်နေရတယ်။သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မှန်ထဲမှာ  ဘေးဘယ်ညာလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။အချိုးအစားနဲ့အရွယ်အစားကလည်း ပြေပျစ်နေလို့ သူ့ကိုမြင်တဲ့သူတိုင်း သူ့ကိုသဘောကျနေကြတာပဲလို့ သဘောပေါက်သွားတယ်။ညီအစ်မနှစ်‌ ယောက်ရှေ့မှာ ဖင်တုံးလုံးပြခဲ့ရလို့ ရှက်နေတဲ့ရင်ခုန်သံတွေနဲ့ လူက ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေတာ မပျောက်သေးပဲ ကျောင်းကိုလာခဲ့ရတော့တယ်။