Leighton

Chapter 35

Ipinasok ako ni Leighton sa kwarto ko. Hindi niya ako binaba kahit sa tapat lang ng kwarto. Diniretso niya talaga ako sa loob hanggang sa ibinaba niya ako sa kama. Lumuhod siya sa harap ko at hinimas agad ang tiyan ko.

Bumuntong-hininga ako saka marahan na iminulat ang aking mga mata.

"You're okay. I'll let the maids know para maayos yung carpet. I think kailangan na yung mapalitan. You should be careful next time, okay?"

Tumango ako saka tinignan siya.

Magkalapit lang kaming dalawa dahil sa tangkad niya at kahit nakaupo na ako sa kama ay mas malaki parin siya kaysa sa'kin. I felt small compared to him. Malamig sa buong kwarto ko pero hindi ko masyadong ramdam yun dahil kasama ko siya. Yung mainit na hininga palang niya, nanunuot na sa kalamnan ko.

"Hindi ka pa ba babalik sa kanila?" tanong ko.

"Pinapaalis mo na agad ako?" he asked, his eyes were dancing in amusement.

"Hindi naman sa ganun. Okay na ako. Nagulat lang ako kanina. Natakot din ako dahil akala ko mapapahiga ako sa sahig kanina."

He shook his head. "No. You're fine now. I catched you, remember? I won't let you fall on that floor. You have to fall for me, instead."

My lips quivered. I almost raise my brow with his response. That's out of his character, anyway. Hindi siya yung tipo na magsasabi ng ganun.

Nang hindi ako makapagsalita ay napangisi siya saka dahan-dahang tumayo, inuna niyang iniangat ang kanang tuhod bago siya tumayo. I brought up my gaze upon him as he's towering me. I was facing his navel setting on the middle of his well-toned body.

Leighton caressed my check with the back of his hand. Gently. Like he's playing a guitar softly. His touch was like telling me a story that he hadn't been told yet.

Sa ganitong pagkakataon ay gusto ko siyang itanong kung ano yung naging buhay niya sa loob ng ilang taon. Kung papaano at kung bakit nagkaroon agad siya ng girlfriend at naging fiancee pa. Pero hindi. Wala naman akong karapatan na magtanong sa kanya ng ganun kasi walang namamagitan sa aming dalawa.

Kung gumamit ako ng contraceptive ay baka walang baby ngayon at baka hindi kami aabot ng ganito. Hanggang magkakilala lang kami kung walang baby ngayon.

"You're always beautiful, Santina. It's like you didn't age after eight years. You're that beauty who sells street foods and this beauty who got my baby." Parang napasailalim siya ng mahika dahil sa sinabi niya. Hindi din niya inalis ang tingin sa akin.

Wala sa sarili kong inilapat ang kamay ko sa kanyang matigas na katawan. Napatigas siya at nahigit niya ang kanyang hininga. Yung hawak ko sa kanya ay parang nagdala ng milyo-milyong boltahe sa pagitan naming dalawa.

This touch seemed so familiar. Ito yung klaseng hawak na hindi ko masyadong nadama dahil babad ako sa alak. Kaya ko naman na uminom pero dun sa alak na ininom ko ay nawala ako sa sarili ko. And here's the result. I thought being with Leighton now was the conclusion part in our story.

Aaminin ko na sobra ko siyang namiss. In denial lang ako noon dahil galit ako sa kanya sa hindi niya pagsipot sa akin. I hated how he abandoned me that night and now, we're connected again. And the baby was the bridge to cross our path again. The baby was the blessing in disguise, after all. My decision to keep the baby was blessing in disguise.

Mula sa paghimas sa pisngi ko ay bumaba ang kanyang kamay sa baba ko at doon ay sinapo niya yun at inaangat ang mukha ko para magtama ang mga mata namin.

Sunod niyang ginawa ay hindi ko agad naiwasan ang mukha ko dahil bigla siyang yumuko at siniil ako ng halik sa labi. Mariin akong napapikit. He tongue knocked on my lips, moving it, sliming my lips to open.