Veel meer was er op de bovenverdieping niet te zien dus gingen we in de kelder kijken. De weg naar de kelder toe was eerlijk gezegd al doodeng. Het was pikkedonker, en buiten was het midden op de dag. Zelf de zaklampen die de jongens bij hadden hielpen niet veel. Eerst was er een doolhof van gangen, serieus we zijn twee keer verdwaald. Uiteindelijk kwamen we uit bij een kamer. Maar hij was veel enger als je je kan voorstellen.
Stel je je voor dat je in een kamer vol marteltoestellen staat. Hoe eng is dat? Engx10. We waren echt doodsbang dat er nog steeds iemand hier kwam. Gewoon om mensen het leven zuur te kunnen maken. Toen we verder de kamer in liepen zagen we dat er nog een gang was naar een andere ruimte, en wat in die kamer stond was het engste wat ik ooit van mijn leven had gezien overal waar je keek lagen schedels, lijken en dode dieren. We wisten zeker dat hier nog steeds iemand kwam. Er drupte namelijk nog steeds bloed van de muren. Achter ons hoorde we voetstappen steeds dichterbij komen.
JE LEEST
De zwartbloedigen
Werewolfdit verhaal gaat over mij, Helena (je spreekt het trouwens uit als Hellena). ik vertel je hierin mijn verhaal en wat er allemaal in mij omgaat. in het begin ben ik iemand anders, maar kan ik de leugens intact houden, of valt alles in elkaar?
