შენი სურნელი

• 2 •

მაგიდასთან ვზივარ
სურულ სიცარიელეში
ჩემ თავთან მარტო
წინ კი ფურცელი მიდევს, რომანზე ვმუშაობ " სინათლე სიბნელეში "
ხელით ვწერ და ალბათ 178 გვერძე ვიქნები, თაბახებით თუ დაითვლი, ფონად ლამზი წყნარი კლასიკური მუსიკა მაქვს ჩართული, ბეთჰივენის " მთვარის სონატა ". ამ დროს ვარ ჩემ თანვთან ყველაზე მართალი, ან დროს ვარ ჩემ თავთან ყველაზე გულწრფელი და სამართლიანი.
ესეც 34 თავი :
ვერასოდეს დამაჯერებთ რომ სიყვარული სამუდამოა ისე როგორც ადამიანი, სიყავრული დროებითია მისი იმდენი სადე არსებობს მაგრამ არცერთი არ არის უსასრულო, ისე როგორც ადამიწნები "რაოდენ სევდიანიც არ უნდა იყოს, ანუ მეტეორებივით იქამდე განაგრძობენ ჩვენი ორბიტის სანამ ჩვენ ცხოვრებაში თავიანთ როლს არ ამოწურავეთ " მან კი ეს გააკეთა, ამოწურა თავისი როლი და წავიდა.
ჩემ თავს ჩუმად ვეუბნები
" how can i hate him when he is sun in my dark life " 
კალმით სწრაფად ვერ, ამ ფყრცელსაც ვასრუოებ და უჯრაში ვდებ.

   სამზარეულოის გავდივარ, ხმაური მაწუხებს, ვხვდებუ რომ კარის მეზობელს რემონტი აქ, მაგრამ მახსენდება რომ კარის მეზობელი საერთოდ არ მყავს, წყალს გაზზე ვათავსებ რომ ყავა გავიკეთო შემდეგ კი, გარეთ ვიჭყიტები, როგორც ჩანს ვიღაც გადმოდის, ჩვენს კორპუსის თხელი კედლებია ამიტომ ყველაფერი ისმის რასაც სადარბაზოის ლაოარაკობენ, და ის არი რო ჩიდანმა წრიპინი ატეხა წყალი ადუღდაო, მეც უნდა მოვბრუნებუკიყავი როცა ახალგაზრდა გოგონას ხმა გავიგე
- ესენი მანდ შეიტანეთ
მეცნო
ხმა მეცნო
გარეთ კიდევ გავუხედე და დავინახე.
დავინახე გოგონა
იმ დღეს ვინც ვნახე
ვისთან ერთადაც ვილაპარაკე
ლამაზი იყო
ღმერთო ულამაზესი
თავისი ყავისფერი თმა ისე ნარნარიდ ეშლაა მხრებზე თავლს ვერ მიწყვეტდი.
მისი ლამაზი წაბლისფერი თავლები წამშივე დაგატყვავებდა.