THE DAY I PICKED UP DAZAI

02

දසායි හැම අතින්ම මහ අමුතු චරිතයක්.

එයාගෙ ඇස් දැක්කම මට මතක් වෙන්නෙ පිච්චුණු, කළු පාට බළලෙක්. එයාගෙ හැඩහුරුකමත් මට මතක් කළේ පිච්චුණු, කළු බළලෙක්ව. එයාගෙ ගති පැවතුම් පවා පිච්චිලා තුවාල වුණු, කළු බළලෙක් වගේ. එයාට තිබුණෙ කෙනෙකුගෙ ආත්මයෙ පතුලටම කිඳා බහින විදියෙ කටහඬක්, ආයෙ කවදාවත් ඉර පායන්නෙ නැහැමයි කියන ස්ථීර විශ්වාසය දරාගත්ත ගැඹුරු, කළු පාට ඇස් දෙකක්. එයා වැඩි කතාබහක් නැහැ. කතා කළත්, කටහඬේ තිබුණෙ, අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධයක් ගැන අදහස පවා ප්‍රතික්ෂේප කරන විදියෙ දුරස්ථ ගතියක්. කාටවත් එයාව තේරුම් ගන්න බැහැ. කවුරුවත් කවදාවත් තේරුම් ගන්න එකකුත් නැහැ. එයත් ඒක බොහොම හොඳින් දන්නවා. ඒක අන්න ඒ විදියෙ කටහඩක්.

පේන හැටියට නම්, එයාට මැරෙන්න ඕනෙයි කියන කතාව ඇත්තක්. හරියට, ජීවිතය ජීවත් වෙන්න වටින දෙයක් කරන හැම ප්‍රාමාණික සාධකයක්ම එයාගෙ ඇස් ඉස්සරහ කිසිම වටිනාකමක් නැති, කැත, පරණ යකඩ කෑලි ගොඩක් විතරයි වගේ. මට තේරෙන්නෙ නැහැ ඒ ඇයි කියලා. සමහරවිට මට ඒක තේරුම් යන දවසක් කවදාවත් එන එකකුත් නැහැ. ඒකත් එයා හොඳාකාරවම දන්න පාටයි.

ඒ හින්දා තමයි එයාට එළියට බහින්න ඕනෙ වෙලා ඉන්නෙ. තුවාලවල වේදනාවෙන් ඉක්මනින්ම ගැළවෙන්නයි, එයාගෙ ආදරණීය "සදාකාලික නින්ද" ගාවට යන්නයි එයාට තියෙන එකම ක්‍රමය මගේ ගෙදරින් පිට වෙලා යන එක විතරයි. ඒත් දැන් තියෙන තත්වෙ හැටියට, මරණයත් එයාව කොන් කරලා තියෙන්නෙ. ඇයි ඉතින් මං එයාට පැනලා යන්න දෙන්නෙ නෑනෙ.

අන්න එතකොට තමයි දසායි තීරණේ කළේ, මං කරන කියන හැමදේම ගැන අවලාද කියන්න. ඇත්තම කිව්වොත්, එයාට සෑහෙන්න පැමිණිලි, චෝදනා තිබුණා, කෑම ගැන, නින්ද ගැන, තව එක එක දේවල් ගැන. එයා මගේ සාත්තුවෙත් මොනවාහරි අඩුපාඩුවක් හොයාගෙන, ඇදකුද කිය කිය, බනින්න පුළුවන් පහත්ම විදිහට මට බනිනවා. එකක් ඉවර වෙද්දි, ආයෙ තව මොකක් හරි එකක්. එයාට ඇදයක් නොපෙනුනු කිසිම දෙයක් නෑ. තනිකරම ප්‍රජාපීඩක ඒකාධිපතියෙක් වගේ. ඒ කියන දේවල්වලට ඕන්නං මට අවුරුදු නවයක කෙල්ලෙක් වගේ ඉකිගගහ ඇඬුව හැකි.