" အကို "
" ဟင္ "
" ရိုလာကိုစတာစီးရေအာင္။ "
" ကိုယ္ ကိုယ္မစီးေတာ့ဘူးကေလး။ "
ရိုလာကိုစတာနားေရာက္ေတာ့ ကေလးကလက္ညိုးထိုးကာ စီးရေအာင္ေျပာလာတယ္။ ဒီေလာက္အျမင့္ႀကီးက် တိမ္ညိုမင္းမစီးရဲပါ။ သူကအျမင့္ေၾကာက္တယ္။ ကေလးကို အျမင့္ေၾကာက္တယ္လို႔ေျပာၿပီး မစီးရဲဘူးဆိုရင္လဲ ကေလးက ရယ္အုံးမယ္။ တိမ္ညိုမင္းအရွက္ေျပ ကိုယ္ဟန္ဖို႔လဲ မစီးခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းခ်က္ေပးလိုက္တယ္။
" အကိုစီးရမွာေၾကာက္လို႔မလား။ "
" မေၾကာက္ပါဘူးေနာ္။ အကိုကေၾကာက္စရာလား။ "
ကေလးကသူ႕ကိုမယုံၾကည္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ၾကည့္လာၿပီး ေၾကာက္လားလို႔ေမးေတာ့ မေၾကာက္ဘူးလို႔ျပန္ေျဖမိတယ္။
" မေၾကာက္ရင္အတူတူစီးမယ္ေလဗ်ာ။ အကိုမွအတူမစီးရင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲစီးရေတာ့မွာ ဘယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလဲဗ်။ "
" ကေလးပဲစီးပါေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ့္ပုံပါ။ "
" အကိုတကယ္အတူလိုက္မစီးေပးဘူးလား။ "
ကေလးကငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ေျပာလာတဲ့အခါ တိမ္ညိုမင္းမွာဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့။ သူသာထပ္ျငင္းမယ္ဆို ကေလးကငိုေတာ့မယ္ဆိုတာ ကေလးမ်က္ႏွာမွာအထင္းသားေပၚေနတာေလ။
" ငိုေတာ့မငိုပါနဲ႕ကေလးရာ။ လူေတြအမ်ားႀကီးၾကည့္ေနက်တာေလ။ ကေလးမရွက္ဘူးလား။ ဟိုမွာၾကည့္လိုက္ ကေလးေတြက ကေလးကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ေနၾကတယ္။ ေတြ႕လား။ "
" ၾကည့္ပါေစေပါ့။ မရွက္ပါဘူး။ အကိုမလိုက္ရ အာၿပဲႀကီးနဲ႕ေအာ္ငိုမွာ။ "
ကေလးက သူ႕ကိုၿခိမ္းေျခာက္ေနေတာ့ သူ႕မွာရယ္မိပါေသးတယ္။ ကေလးကေလ တကယ့္မလြယ္တဲ့ေကာင္ေလးလို႔ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြၾကည့္ေနတယ္လို႔ေျပာတာေတာင္ မရွက္ဘူးတဲ့။ သူဘာသာၾကည့္ေနတာ ၾကည့္ၾကည့္ဆိုပဲ။ ကေလးကေလ အဲ့လိုေလးစြာေနကိုယ္က အသည္းတယားယားနဲ႕ သူ႕မွာေႂကြေနရတာ ခ်စ္ေနရတာ။
" ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ကေလးသေဘာ။ သေဘာဟုတ္ၿပီလား။ "
" ေဟး..."
