Czyste wordery

Worder 2: Po drugiej stronie.

Wiśniowe płatki

W tańcu pogrążone

Unosi je wiatr

Dla Lemo, który przez całe życie spędził na kamiennym pustkowiu ten widok zapierał dech w piersi.

Z niewielkiego występu skalnego, za wartkim strumieniem wyraźnie widział raj.

Miejsce pełne życia, niemal skąpane we wszystkich barwach tęczy. W rozłożystych koronach purpurowych drzew pełno było małych futrzaków. Małych futrzaków jak on.

Lemo odwrócił się w stronę z której przybył, ku bezgranicznej, nie dającej się ogarnąć wzrokiem pustyni. Jego domu.

Jak mógł tam żyć gdy tuż obok było tak pięknie?

Obrócił się znów stronę cudownej krainy, ale teraz przyjrzał się odgradzającemu go od niej strumieniowi. Był wartki, szeroki, Lemo widział kiedyś jak jego przyjaciel Roko wpadł do takiego... I od tamtej pory błąkał się po pustyni sam.

Lemo bał się wody. Skulił się lekko. Z lękiem wpatrywał się w spienioną toń... lecz nagle wychwycił inny dźwięk zagłuszający jej wściekły ryk.

Radosna wrzawa przyjacielskich stworzonek z drugiej strony. Lemo Bał się wody ale teraz słysząc ten dźwięk zrozumiał, że dużo bardziej bał się samotności.

Cofnął się lekko, wziął rozbieg... i skoczył.

Gdy zapadł się w zimną toń poczuł dreszcz. Nurt był wartki, co chwila wciągał go pod wodę, ale ten co sił walczył o każdy oddech, popiskując co chwila z wysiłku.

Nie trwało to długo nim opadł z sił. Przestał walczyć. Płomień woli życia, który jeszcze chwilę temu go rozpalał, teraz wygasł. Zrobiło się zimno i cicho.

Nagle poczuł, że pochwyciły go jakieś wielkie zębiska i ciągnęły go w stronę brzegu.

Lemo nie protestował, nie walczył. Zamknął tylko oczy.

Bał się samotności bardziej od śmierci, a teraz, o ironio losu, miał zostać pożarty.

–A niech mnie, to Lemo, mój przyjaciel. –rozległ się znajomy głos.

Ścisk szczęk zelżał delikatnie i przemoczony futrzak wylądował miękko na trawie. Czy właśnie usłyszał głos Roko?