Milo and the Starflower

Sa isang maganda at tahimik na lungga, sa gilid ng matataas na puno, nakatira si Milo, isang maliit na kuneho na may malambot na kulay-kahoy na balahibo at matalim na mata.

Ang kanyang pinakamatalik na kaibigan ay si Luna, isang matalinong kuwago na kumikinang ang mga balahibo kapag tinamaan ng liwanag ng buwan.

Bawat taon, tuwing nag-uumpisa ang tagsibol, nagsasama sila ni Luna upang hanapin ang Bulaklak ng Bituin-isang pambihirang bulaklak na kumikislap sa gabi at lumalabas lamang isang beses sa isang taon.

Ayon sa alamat, ang sinumang makakakita ng Bulaklak ng Bituin ay makakamit ang isang kahilingan.

Ngayong taon, tulad ng dati, sayang-saya si Milo at Luna na hanapin ang bulaklak. Bawat taon, magkasama nilang hinahanap ito sa paligid ng matandang puno ng robles.

Magkaibang magkaibigan sila-mabilis si Milo at mahilig tumalon-talon sa lungga, habang si Luna naman ay may matalim na mata na nakakakita ng pinakamaliit na detalye mula sa malayo.

Ngunit isang araw bago magbukas ang Bulaklak ng Bituin, hindi dumating si Luna. Naghintay si Milo, ngunit hindi siya dumating. Ang puso ni Milo ay nagsimulang mag-alala.

Hindi pa nangyari na nahuli si Luna, kaya't may kakaibang pakiramdam si Milo.

Habang lumulubog ang araw at nagsisimula nang kuminang ang Bulaklak ng Bituin, mas lalo pang nanlamig ang pakiramdam ni Milo.

Tinawag niya si Luna, ngunit walang sagot. Nilapitan niya ang bulaklak, ngunit napagod na siya sa paghahanap.

Sa huling sandali, narinig ni Milo ang malambing na hoot mula sa malayo.

Si Luna!

Lumapag siya mula sa isang puno, medyo pagod, ngunit may ngiti sa mukha. May kaunting pasa sa pakpak ni Luna, ngunit mukhang okay naman siya.

"Pasensya na, Milo.", sabi ni Luna habang lumapit kay Milo.

"Tinutulungan ko ang pamilya ng mga ardilya na nahulog mula sa puno. Inabot ako ng matagal."

Tuwang-tuwa si Milo at napatigil sa sandaling iyon. "Pero... paano ang Bulaklak ng Bituin? Nagniningning na ito, at wala pa tayong kahilingan.", sabi ni Milo habang tinitingnan ang kislap ng bulaklak.

Ngumiti si Luna at nagwika, "Milo, ikaw ang nakakita ng Bulaklak ng Bituin. Ikaw ang may karapatang humiling."

Ngunit tumingin si Milo kay Luna at ngumiti. "Wala akong kailangang hilingin. Kasi, ikaw lang ang kailangan ko."

Nagulat si Luna, ngunit ngumiti rin at sinabing, "Tama ka, Milo. Hindi ko na kailangan ng kahilingan. Ang pinakamahalaga ay mayroon akong kaibigan tulad mo."

Magkasama silang umupo sa ilalim ng Bulaklak ng Bituin, at bagamat walang hiling na ginawa, alam nilang pareho na natagpuan nila ang pinakamahalagang bagay sa buong mundo-isang tunay na kaibigan.