Aslan'ın Koynunda

MEZARLIK

İyi okumalar💋❤

Yavaş yavaş gözlerimi araladım, beynim yerinden çıkıcak mış gibi ağrıyodu başım, yerimde doğrulup odaya göz gezdirdim bakışlarım komidinin üstüne kayınca tepsideki üstü hafif yanmış şekilsiz tost ve kahvaltılık olduğunu gördüm, normalde iştahlı bi insandım ama son günlerde iştahım kesilmişti. Yataktan kalkıp cama doğru ilerledim, camdan aşağıya baktığımda bahçede ondan fazla koruma vardı burdan kaçmam çok zordu, ama bir yolunu bulup kaçmam lazımdı. Burdan kurtulduktan sonra ilk işim babamı bulmak olucaktı, odadaki balkon dikkatimi çekti içimdeki umut ile ilerledim, farkettigim şey ile hayal kırıklığına uğradım balkon kapısını açmam için kulpu lazımdı ama bu manyak akıl edip sökmüş kulpu sinirim bozulmuştu olduğum yere çökerek ağlamaya başladım, benim bir geleceğim hedeflerim hayallerim vardı annem ve abimden kurtulup kendi büromu acıcaktım babamı bulacaktım. Hiç biri burdan kurtulamazsam gerçekleşmeyecekti.

2 saat sonra...

Kafayı yemek üzereydim bu odanın içerisinde boş boş duruyorum ve sıkılmıştım 2 saatir yatakta uzanmış tavanı izliyodum ve sinirlerim bozulmuştu burdan kurtulmam lazımdı bir plan yapmam lazımdı, aslında plan belliydi bu manyak evde olmadığı zaman kapıyı kırıp odadan çıkıcaktım, gerisi kolaydı zaten.

Kapının kilidinin açma sesi gelince gözlerimi yumdum bide bu manyakla uğraşmak istemiyodum, adim sesleri geliyodu şuan başımda dikildiğine emindim, sert sesini duyunca kalbim korkuyla tekledi "kalk uyumadığını biliyorum" açmadım gözlerimi acmiycaktim valla hiç ugrasamazdim bide bununla, aniden kollarımı bulan sert elleri ile beni kaldırdı korku ile gözlerimi açtım gözlerindeki acımasızlikla gözlerime bakiyodu, onun gibi sert çıktığını düşündüğüm sesim ile "ne istiyosun benden" ellerini kollarımdan çekerken "kalk gidiyoruz" aha şimdi sıçtık allah bilir napıcaktı bana "sen nereye gitmek istiyosan git ben gelmiyorum" dedim cesur bir tavırla bana doğru eğilip "bu kadar çabuk alıştın buraya demek gitmek istemiyosun" kendi bacağıma sıkmıştım resmen "hayır saçmalama ve şunu da unutma en kısa zamanda burdan ve senden kurtulcam" yüzüme alayla baktı "buna kendini istediğin kadar inandır ama şunu da unutma kaçsan bile seni bulmam bir saatimi almaz" ona göz devirerek önüme döndüm kaçtığım zaman gorursun sen dedim kendi kendime, tekrar kolumdan tutarak "yürü gidiyoruz" diyerek sürüklemeye başladı ne kadar bileğimi elinden kurtarmaya çalışsam da adam da ayı gücü vardı sanki hiç bi işe yaramıyordu, evden çıkıp arabaya doğru ilerledik daha doğrusu o ilerledi ben sürüklendim arabanın kapısını açıp beni içine itti, sinirli sinirli ona baktım yüzüme alayla gülerek bakiyodu kapıyı kapatıp şöför koltuğuna geçti elim tam kapıya gitmişti ki kilit sesini işittim göz devirip kafamı cama çevirdim, araba hareket etmeye başladığında arkamızdan bir araba daha geliyodu.

Bir saatin ardında araba durdu gözümle etrafa baktığımda bir mezarlığın önündeydik korkum artmıştı sönüm gelmişti kesin öldürüp gömücekti beni kapım açılınca korkuyla baktım bana acımasız tavrıyla bakiyodu gözlerim yanmaya başladı ama onun karşışında asla ağlamayacaktım güçsüz gözükmezdim bileğimden tutarak beni indirdi ve ilerledi hiç bisey yapmadım ne olucaksa olsun istedim o korku ile, biraz daha ilerledikten sonra durdu bana dönerek bir bana birde yanımızdaki mezara baktı, baktığı yöne baktığımda kafamdan aşağıya kaynar sular döküldü, inanmadım bana acı çektirmek için yapiyodu gerçek değildi bakışlarım onu buldu "gerçek değil bu bana acı çektirmek için yapiyosun bu gerçek değil" bana bakti ama bu seferki bakışı farklıydı acır gibi baktı "iki sene önce girdiği bir çatışmada vurularak öldürülmüş baban" inanmadim gerçek değildi bi ona birde yanımızdaki mezar taşında büyük harfelre yazılmış "AHMET YILDIRIM" yazan mezara baktım hayır gerçek değildi acı çekmem için yapiyodu benim babam yaşıyordu ben onu bulacaktım ölmedi benim babam ona döndüm ellerim yakasını buldu "acı çektirmek için başka yalan bulamadın mı inanmıyorum gerçek değil!" Avazım çıktığı kadar bağırıyodum kollarımdan tutarak "inanki sana acı çektirmek istesem böyle bir şekilde yapmam" haklı miydi nerden bilicektim yalan söylemediğini inanmıyodum yaşıyordu benim babam, ceketinin iç cebinden bir kağıt çıkardı ve bana uzattı bu ölüm belgesiydi bilgiler babama aitti donup kalmıştım, yağmur yağmaya başlamıştı ve yağmura eşlik eden göz yaşlarım o yalan söylemiyodu babam gerçekten ölmüştü yavaşça mezarın başına geçtim "ben daha seni bulacaktım seninle yeni bir hayat kuracaktım neden gittin neden beni yetim bıraktın baba" ağlamam gittikçe şiddetlenmişti.