Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. . .
Ne olmuştu? Hangi ara bu hala, düşmüştük? Hangi ara birbirimizden bu kadar nefret eder olmuştuk? Ne olmuştu bize? ...
En son yokuş aşağı ters düşen arabanın içinde anlımdan çeneme doğru hissettiğim bir sıcaklıkla gözlerimi açtım. Görüşümü kırmızı bir leke kısıtladığı için kaşlarımı hem acıyla hemde hoşnutsuzlukla çatmıştım. Şaşkınlık ya da korkunun kıyılarında dolaşıyordum. Ne tepki vereceğimi şaşırmıştım, ne olduğunu bile anlayabilmiş sayılmazdım.
Sadece bir nefes kadar sonra olanlar kafamın içinde bir film şeridi gibi geçmeye başladı. Kafamı yapabildiğimce yan tarafıma çevirmeye çalıştım. Acıyla ağzımdan istemeden ufak tıslamalar çıkıyordu
Yanı başımda göremediğim bedenle, bütün kemiklerim korkuyla kasılmıştı. Kapı kırılmış, üstünde onun oturmasını beklediğim koltuksa iki büklüm olmuştu. Adete endişeden nefes bile alamıyordum.
Kendimi az buçuk kontrol ettikten sonra ağır bir yaralanma geçirmediğimi anladım. Felix'inde sadece yardım çağırmak için burdan gittiğini varsaymak istiyordum.
Biraz kafamı toparlayınca elim önce kemerime gitti, açmak için-biraz zor olsada- tuşa hissedebildiğim son kuvvet kırıntılarını kullanarak basmaya çalıştım lakin hiçbir şey olmadı. Resmen bu arabanın içine hapsolmuştum. Elimi kemere atıp, çekiştirmeyi denedim fakat kollarımda zerre güç kalmamıştı.
Sinirle önümde ki direksiyona vurup, olduğum yerde bir kaç kere bağırdım. Gözyaşlarım benden habersiz akmaya başlamıştı bile!
Kemeri tekrar çıkarmayı demediğim bir anda, adım sesleri işittim. Oldukça yakından geliyordu. Bir an için Felix olabileceğini düşünüp öylesine rahatlamıştım ki olduğum durumu bile unutmuştum. Tabii onun Felix olup olmadığını görebilecek kadar ayık kalamadım, gözümün önü çoktan kararmış, bilincim tekrar kapanmıştı.
"Hey iyi misin? Hey! Sedye getirin! Çabuk!"
***
"Hyunjin şükürler olsun! İyi misin? Nasıl hissediyorsun?"
Gözlerimi araladığımda yanı başımda gördüğüm Minho ile kaşlarımı çattım. Ne ara hastahaneye gelmiştim?
Aklıma dolanlarla Minho'ya bakmadan susması için- Tanrı aşkına susmasına çok ihtiyacım vardı- elimi kaldırıp işaret yaptım. Ardından yerimde doğrulup etrafa bakındım.
"İyiyim ben, sadece ne olduğunu öğrenmek istiyorum. Felix nerde?"
Bir anlığına gözlerindeki o korkuyu gördüm. Endişeli ve biraz da telaşlı bir bakıştı. Ne söyleyeceğini bilemez gibi bir hali vardı. Yutkunup, ağzını aralayacak gibi olduysa da tekrar vazgeçti.
"Minho, ne oldu?"
Tekrar, bu sefer kelimeleri tane tane söyleyerek sorumu yineledim. Hala konuşmadığını görünce derince bir nefes alıp, sırtımı yatağın başlığına yasladım. Gözlerim dolmuştu, neler olduğunu bilmemek beni çıldırtıyordu.
Minho halimi görünce ayağa kalkıp yan taraftaki sürahiden bir bardak su doldurup bir umut sakinleşmem için hemen bana uzattı. Bardağı elinden almadım, sorunun cevabını duymak istiyordum.
"Bak, bizde tam bilmiyoruz henüz onu bulamadılar-" "Ne demek bulamadılar?!" Şaşkınlıkla oturduğum yerde iyice ona dönmüştüm. Bulamamakta ne demek oluyordu!
Elindeki suyu bir kenara bırakıp, bakışlarını yere sabitledi. Yorgun olduğu her halinden belli oluyordu, kim bilir ne zamandır bu koşturmacanın içindeydi..
"Hyunjin bilmiyorum tamam mı? Lanet olsun, hiçbir şey bilmiyorum! Sana o araba anahtarlarını verirken aklımdan ne geçiyordu ki?"
Gerçekten o araba anahtarlarını ondan alırken aklımdan ne geçiyordu ki?
Minho sinirli bakışlarını yerden kaldırıp bana baktığında kendine küfreder gibi bir hali vardı. Hızla ellerini yanaklarıma çıkarıp akan yaşları silmeye başladı.
"Bulucaz tamam mı? Sakin ol, sen şimdilik iyi olmaya bak...O da iyi olacak. "
Ufakça gülümseyip içimi rahatlatmaya çalıştı ancak ben anlıyordum. Çoktan ümidi kestiklerini arkadaşımın yorgun bakışlarından gayet net bir şekilde anlıyordum.
Ne demek bulamadılar??!?!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
