არეულობა ჩემს გარშემო / J.JK

2/2

მინ ლონა

თვალებს ვახელ და ირგვლივ ყველა თავზე მადგას, დედაჩემი საწოლის გვერდზე ზის და თმაზე მეფერება, ხოლო მეორე მხარეს ჯონგუქი მიზის და ჩემს ხელს არ უშვებს

დედაჩემის გვერდით ე.წ მამაჩემი ზის, რომელიც ნერვიულად ცახცახებს

,,საყვარელო როგორ ხარ?"

მეკითხება დედა მისი თბილი ხმით

,,კარგად ვარ დედა"

ქანცგართმეულივით ვპასუხობ

,,წყალი დალიე"

ჭიქით წყალს მაძლევს მამაჩემი

,,მადლობა"

ვართმევ და ვსვამ, შემდეგ ჭიქას ბიძია ჰობი მართმევს და იქვე კომოდზე დებს

,,რაიმე ხომ არ გინდა?"

მეკითხება ერთ-ერთი ტიპი

,,არა, არაფერი მინდა"

მეც ჩუმი ხმით ვპასუხობ

,,ლონა..."

იწყებს დედაჩემი საუბარს, ვიცი რაც უნდა თქვას ამიტომ უბრალოდ ვაჩერებ

,,ვიცი რაც უნდა მითხრა, ყოველთვის მაგას მიმეორებდი, მას მიზეზი ჰქონდა და მაგიტომ წავიდა"

ისევ ყველა დუმდა

,,მაპატიეთ... თქვენი დატოვება არასდროს მდომებია, უბრალოდ ასე იყო საჭირო, თქვენს დასაცავად უნდა გამეკეთებინა ეს"

თან ტიროდა

,,რა ვერ შეუწყდა ამას თვალზე ცრემლი, 17 წლის მანძილზე ყოველ დღე ტიროდი და ცრემლი კიდე გაქვს?"

იკითხა ვიღაც ტიპმა

,,მოკეტე და გარეთ გავედით, დავტოვოთ ოჯახი მარტო"

თქვა ერთმა მაღალმა და კუნთებიანმა ტიპმა

ყველა გადიან

ვრჩებით მხოლოდ სამი: მე, დედა და მამა...

,,რა მიზეზი გქონდა?"

არ ვუყურებ უბრალოდ ვეკითხები

,,დამემუქრენ, თქვენი სიცოცხლით დამემუქრნენ, მამაჩემის მტრებმა... მითხრეს რომ არ დაუშვებდნენ გამეხარა, ან უნდა დამეტოვებინეთ და არაფერს დაგიდავებდნენ, ან ორივეს თავს წამართმევდნენ, რაც თქვენ დაგტოვეტ, ბიჭების დახმარებით მაფია ჩამოვაყალიბე, შურისძიება და თქვენი დაბრუნების წყურვილმა მსოფლიოში ყველაზე სასტიკ კაცად მაქცია... ის კაცი დავამარცხე მაგრამ მოსვლა ვერ გავბედე, დედაშენის არა, შენთან მოსვლის შემეშინდა, არ ვიცოდი მიმიღებდი თუ არა..."