Unuttuk mu dersin? Unutulmaktan deli gibi korkarken.Bi yerlerde kalmalıydık halbuki, ansizin delerken birbirimizin beynini görmek isteyecekti eksik kelimelerimiz seslerimizi.Yoo unutmuş olamazdık, daha hoşçakal derken aşkı seriyorduk ayak uçlarımıza.Ucu açık kapılar bırakıyorduk birbirimize, sanki "düşersem yüreğine, çık gel" der gibi. Ya da görmek isterse bakışlarım seni,uzaklaşma buralardan diyorduk kendine iyi bak derken! Biliyorduk izlerimizin derinliğini korkutmuyordu bizi hiçbir veda, sanki telefonun bir ucunda bekleyenim var der gibi.Işte vedalarimiz bu yüzden yarımdı tıpkı bizim gibi.Gitme! dememek için kal diyemiyorduk deli gibi direnirken kendimize. Gidemiyorduk kalmayı beceremedigimiz gibi.Yarım yamalak gider görünup gömülüyorduk gözlerimizin derinine..Hiç kapanmayan bir yara bırakıyorduk parmak uçlarimiza ve birgün git dememek için kal diyemeden geçiyordu mevsimler üzerimizden.Kader diyebilmek için binbir kılıf uyduruyorduk bahanelerimize süsleyip! Kader ne ağrılı ne ağır!.
