Trapped -nl

Proloog.

Hiya! Dit is mijn eerste verhaal hier op Wattpad; het ander boek ga ik namelijk verwijderen want het is een echte, echte verschrikking. Lol. Anyway; ik snap eigenlijk nog niet hoe ik mijn weg ga vinden op deze site (in mijn geval app aangezien ik dit op mijn gsm schrijf, ha), maar het lukt me wel. Hoop ik. Have mercy, please. En yup, dit is een boyxboy verhaal. Als je hier oncomfortabel mee bent (het zou niet moeten, foei), dan raad ik je aan nu weg te klikken. NUUUUUU. Goed, braaf.

WELL. Te veel blabla: hier is mijn proloog! Enjooooooyyyyy

Xx, L

Ik wist het wanneer ik 12 jaar oud was. Nogal een jonge leeftijd, zou je zeggen. Maar voor mij was het een echte "eye-opener", een klap in mijn gezicht. Het was zeker, 100% zeker. Eigenlijk was het wel duidelijk geweest; toen ik nog een klein jochie was liep mijn moeder me altijd achterna, roepend en lachend om het feit dat ik haar trouwjurk droeg, mijn krulletjes met de stijltang bewerkte en haar favoriete lippenstift op had: De Doodskus. Later, op een wat oudere leeftijd, keek ik niet meer om naar het vrouwelijk geslacht. Waar mijn vrienden grijnsden om een wat gedetailleerde tekening van godin Venus in een geschiedenisboek, klopte mijn hart sneller bij het zien van Chris Pratt of Justin Timberlake.

Een vriendinnetje had ik niet, ook niet toen het een "ding" was op school om een relatie te hebben. Ook niet toen je raar werd bekeken als je niet hand in hand met een mooie brunette aan je zij liep. Dat zorgde ervoor dat ik uren aan een stuk coming-out videos op YouTube bekeek. Geloof me; op zo'n jonge leeftijd, waar de hormonen al volop in je lijf gieren? Niet te doen. Snotterend had ik mijn gsm op bed gegooid en diezelfde nacht gehuild tot ik eindelijk uitgeput in slaap viel. Doodsbang om die enge gedachte.

Ik wou er nooit meer aan denken. Maar zoiets krijg je niet uit je hoofd, hoe hard je ook je best doet. Ik was er op voorbereid, maar dan ook niet. Ik was bang voor de reacties die ik zou krijgen. Ik
was bang voor commentaar. Zouden zij mij ook namen noemen? "Faggot"? "Queer"? Ik wou het niet. Ik wil het niet.

En nu? Nu heb ik de mooie leeftijd van 17 jaar bereikt, en ben nog steeds angstig. Ik zou het mezelf nooit vergeven als iemand erachter kwam. En zeker mijn vrienden niet - ja, die Venus-snotneuzen-, want zij zijn de ergste soort die je je maar kunt inbeelden. 3 maanden geleden heeft Nathan, mijn beste vriend van het groepje, een jongen weggepest omdat hij een "Justin Bieber-kapsel" had en zijn nagels zwart lakte. Niet echt ideaal dus. Toch kan ik geen afstand van hem nemen, want buiten het feit dat ik enorm bang ben dat hetzelfde met mij zal gebeuren, is hij altijd al bij me geweest. We zijn praktisch samen opgegroeid. Onze ouders zijn zakenpartners, en zelfs mijn overgrootvader, die kunstenaar was, heeft met de zijne een reeks schilderijen mogen tentoonstellen. Je kan hem dus gerust familie noemen. Een broer.

Maar dat ik bang ben voor mijn broer; dat baart me zorgen. Het zou niet mogen. Het zou ook niet mogen dat hij zo'n ontzettende homofoob is, dat zijn ouders mijn vader hebben beïnvloed, dat zij nu àllemaal denken dat twee mensen van hetzelfde geslacht niet gelukkig mogen zijn samen. Alleen mijn moeder zou het oké vinden. Maar dat is het dan ook.

Je kan gerust zeggen dat ik er nooit aan heb gedacht uit de kast te komen, en dat ook nooit zal doen. Niemand mag mijn grootste geheim weten.

Oh, en er is misschien nog een piepklein detail dat ik ben vergeten. De jongen waar ik zo lang aan heb gedacht, de jongen waar ik doodsbang voor ben, de jongen die mijn hoofd laat duizelen, is mijn homofobe, klootzak van een beste vriend.