To Those Who Wait - Short Stories Collection

Love Again

Jennifer's POV
"So ano na kayo mga bakla? Walang gagalaw nang baso?" Eve isa sa mga barkada namin asked while we're on a video call.

It's been months since I last talked to them. Nakakamiss din Pala ang Pilipinas. Isang Taon narin ako mahigit dito sa Germany and it was hard. Sobra, Kasi ibang kultura to eh and i'm so grateful sa mga kawork mate ko na tinulungan akong mag adjust while I was still new here.

"Ahahaha! Wala talagang may balak gumalaw nang baso. Hoooy trenta na Tayo mga sis Baka Naman gusto nyo na pumunta sa altar?" She continuously asked Kasi walang umiimik sa grupo.

"Bat Kasi nagmamadali, bakit Di Ka mauna para gumalaw na" Des said habang busy nag s-scroll sa phone. Eve smirked sabay sabing "aba, Kung patagalan Lang Tayo eh bat Di si Paul's mauna okaya si Jennifer. You guys have been in a relationship way long before ako no. Pfft it was you dapat eh..... Diba?" sabay nguso nya sa camera ni Desiree who only shrugged her shoulders "Foul, walang balikan. Alam nyo Naman na" she replied back and the girls sighed cause it is true matagal namam na silang wala nun.

"For me medyo alanganin pa, lalo na at nag iipon pa Kami ni Jordan para sa future namin" Paula stated and we nodded in agreement. Kasi totoo naman, sa taas nang bilihin ngayon you really need to save up regarding sa mga ganitong bagay. 

"Sa akin din eh, wala pa." I replied back narinig ko Namang tumikhim si Desiree as she looked back sa camera nya, she raised her eyebrows on me. Face serious "Sure Ka na talaga dyan sa jowaers mo?"  I nodded at tipid na ngumiti. "Of course. Di Naman ako tatagal nang ganito Kung Di ako sure sa kanya Diba" I replied back and I saw the hesitations from their faces.

And I perfectly knew well why. Matagal nang issue Ito sa aming mga magkakaibigan. At first Michael was fine, mabait, matalino, respectful. Pero Sabi nga as years passed by makikilala mo talaga Yung partner mo for who he/she is. Everyday may pagbabagong magaganap sa atin.

We were college sweethearts, parehas na focus sa career namin and we wanted to build who we are. Ang problema nga Lang, sya laking mayaman at Kami sakto Lang. I used to work sa school to aid my scholarship habang nag aaral nang mabuti. He was very kind, and patient lalo na kapag Hindi ko nagbibigay Yung time ko sa kanya. Isa yunsa qualities na minahal ko sa kanya. Then after we graduated we both took our boards and nakapasa Kami parehas.

As I said he came from a rich family, Kaya agaran syang nakapasok sa kompanya nila. While me, it took me for awhile makapasok sa hospital. Nangangapa talaga ako nyuon, dahil bago pa. Pero Hindi naging alintana iyon para magampanan ko ang trabaho ko.

Working is tiring, well lahat Naman ata nang trabaho nakakapagod. Ang mahirap Lang is that when you realized it's not the one for you. Kahit ano pang sipag mo, you will think of it as tiring times ten ganern.  Pero wala eh, andito na Tayo. Kaya ko Naman, more on like kakayanin.

My parents didn't graduate with degrees Kaya Naman sige ang pursige nilang makapagtapos kaming magkakapatid. And I'm really grateful with all of their sacrifices, and the unconditional love na ginugol nila sa amin. Minsan nga Lang nakakasakal na.

Don't get me wrong I love my family,  sobra. But there are times na napapaisip akong gusto ko nalang bumukod. Na why am I dealing with my problems mag isa. Hindi Kasi ako makapag open up regarding sa mga nararamdaman ko. Ewan ko ba, Hindi ko alam Kung ganun ba ang lahat or Kami Lang nang mga kaibigan ko. Sobrnag hirap kaming magsabi nang sides namin.

Back to the topic at two, three years of working here wala akong napala sa mga kinita ko. Sobrang naging draining din ang araw araw sa hospital ever since naging head ako. I felt, what do you call it. Undeserving of such position. Yan ang isa sa nakita kong insecurity about myself. I questioned by ability. And now that i thinked about it, bakit ko nga ba ginawa.