Sad Story (1shot)

"Without pain, we couldn't know joy." 

--- John Green, The Fault in Our Stars.

Kakatapos ko lang basahin ang librong The Fault in Our Stars by John Green. That line keeps echoing on my mind. Para 'tong sirang plakang paulit-ulit.

"Without pain, we couldn't know joy."  

"Without pain, we couldn't know joy." 

"Without pain, we couldn't know joy."

That's why I keep asking myself.

Do we need to get hurt just to know that there is joy?  

Do we need to suffer just to know that there is joy? 

Do we need to go in deep pain just to know there is joy?  

Do we need all of them just to know that there is joy?

Masyado naman yatang martyr ang mundo mo kung yun ang paniniwalaan mo. I believe that people may know joy without going through a lot of pain. Ewan ko. Sira na yata utak ko.

Nandito ako sa Sea Front. And I am crying. Kasi naman eh :(( Nakakaiyak 'tong librong binasa ko. Bakit kailangang may mamatay. Sana yung mga taong walang ginawa kundi manakit na lang ang mamatay. Bitter? Oh well papel. Pinilit kong pigilan ang luha ko. To be honest, hindi ako umiiyak dahil sa sad ending ang nabasa ko.

I am crying because I'm hurt. Nasaktan. No, nasasaktan ako! :'( Damn those people who said they'd never leave but they did! Hindi ko na alam ang nararamdaman ko. Ang alam ko lang, ang sakit sakit!

Then suddenly.....

"Miss? Okay ka lang?" He said.

"Ah oo, bakit?" I lied.

"I heard you crying. May problema ka ba? Okay ka lang ba talaga?" Wow. In fairness. Ang gwapo ni Kuya. Lol. Haha xD

"Ah okay lang ako. Sige pala una na ako ha? Thank you na lang." Sabi ko.

"Uhh.. Miss. Eto nga pala o. Panyo. I'm sorry kung nakukulitan ka sakin. Pero sana kahit ito lang tanggapin mo." Wala akong magawa kung hindi kunin yung panyo.

"Salamat." Then I run away.

Deep inside, nahiya ako. Bakit of all places ba naman kasi dun ko naisipan maglabas ng sama ng loob. Public place pa! Ugh!

Pero pumapasok sa isip ko, sino kaya yun? Sino kaya siya? Mukha naman siyang mabait. Siguro. Or baka isa din siya sa mga manlolokong taong makikilala ko. Haaaay. =___=

Okay. I have to sleep na pala. Pero tekaaaa... Nasan yung libro kooooo???? Bakit nawawala????? *O* Hindi pwedeeeeee!!!

One day, pagpasok ko sa school. Nakita ko na naman ang mga haters na 'to. Haaay, life. Nang biglang may humila ng kamay ko, nasa isang stock room kami ng mga libro sa school namin.

"Oh my.... Hmmmm...." With a kiss he shut me up! Shocks. Perskis ko yun 'te! Loko to ha! >_<

"Hi." He said with an astonishing and very big smile. Oh siya pala. Ang gwapo niya talaga. Ayy... No! May kasalanan siya kailangan niyang magsorry. Ano? Hindi sapat ang sorry sa ginawa niya.

"Who do you think you are?!!! Huh??!! You stole my first kiss! Pervert!!!!" Shame. Nakakapag-init siya ng ulo!

"Good to hear that I'm your first." And he smirked.

"Whaaaat? Seriously anong trip mo ha??? Ano bang gusto mo?" Trip. Hindi niya dapat ako pinagtritripan! >_<

"Ikaw...." He said seriously. "Ikaw lang..... Wala ng iba." He looked right into my eyes, very sincere ang pagkakasabi niya. Sobrang kinakabahan ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko.