To late to love

1 ~ Verloren (proloog)

Het was te mooi geweest. Te perfect. Weken bestond het al. En nooit heb ik iets doorgehad. Waarom, waarom precies bij ons? Antwoord op die vraag zou er nooit komen. Tranen stromen over mijn wangen. Met trillende handen veeg ik ze weg. Ik kijk uit het raam van het ziekenhuis. Regen komt met bakken uit de hemel. Als je s'ochtends opstaat en je ziet dat het slecht weer is begint je dag al minder goed.

De dokter vertelde wat de opties zijn en wat ik nog moet weten maar ik hoor het al niet meer. Ik zou nog een tijdje moeten blijven voor allemaal controles en onderzoeken. Nu heb ik zin om heel hard te roepen hoe oneerlijk het leven wel niet is. Gisterochtend was alles nog normaal. Niet te geloven hoe je leven in een paar secondes volledig op zijn kop staat. Mijn lichaam voelt alsof het verdooft is en mijn gedachten spoken door mijn hoofd. Geen idee waar ik moet beginnen.

De dokter verlaat de kamer en het laatste wat ik nog opvang is dat ik na het avondeten moet rusten en bloed moet laten prikken. Een telefoon is tot mijn beschikking als ik iemand wil bellen om me te steunen in dit proces. Dat gaat hem dus niet worden. Snel leg ik mijn handen op mijn buik. Ik moet een plan maken, doorgaan, opschieten, voordat dit uit de hand loopt en ik helemaal niemand meer heb. Dan toch mijn spullen maar bij elkaar zoeken en wegwezen hier. Daarna zien we wel verder, ik heb al genoeg problemen dus...

Hey everyone, dit is nog maar het begin van mijn verhaal! Lees alsjeblieft het 2de hoofdstuk & verder! Hope you'll enjoy it! Vote alsjeblieft en vertel wat je ervan vind :)