To late to love

3 ~ Ontsnapping

Nu moet ik het doen. Niet langer treuzelen, twijfelen en aarzelen. Makkelijker gezegt dan gedaan. Met mijn zwarte hoodie aan en de coupuchon over mijn hoofd leg ik mijn hand op de deurklink. Voorzichtig kijk ik door het roestige sleutelgat. Zo zacht mogelijk doe ik de deur op een kiertje. Ik kijk spiedend in het rond om te kijken of de dokters (nog) niet in de buurt zijn. Niemand te bekennen. Alleen een zwaar bejaarde opa met een wandelstok loopt met de snelheid, eerder gezegt sloomheid, van een slak door de gang. Een man en vrouw komen glimlachend en huilend naar buiten met een piepklein zacht huilend babytje in hun armen. Mijn hoofd vol gedachten tolt en gelukkig staat er een kastje waar ik me aan vat kan grijpen. Mijn ogen worden vochtig en ik bijt om mijn lip tot ik bloed proef om echte tranen te voorkomen. Veel tijd om alles weer even helder te krijgen heb ik niet...

Want helemaal aan het eind van de lange witte gang zie ik de in een witte jas gehulde rug van de dokter, zijn rug omdat hij een bed meesleept. Nee, ze wilde het dus gewoon stiekem doen! Een kijkoperatie of zelfs gelijk een abortus en ze hebben mij vertelt dat het om ' verder onderzoek' ging. Mijn handen glijden als reflex naar het oude zakmes uit zwitserland in mijn broekzak. Ik moet mijn best doen me in te houden niet op die vieze, geniepige vent af te stormen en hem eens even goed uitleggen wat manieren zijn! Zijn rijke ouders toch nog ergens goed voor: een kind fatsoenlijk opvoeden, zodat hij eerlijk is! Minder dan een minuut en hij staat bij deze kamer. Ik sla de deur wijd open en ren met mijn tas in mijn ene hand en mijn andere hand op mijn buik, alsof ik door wil geven 'rustig maar, ik bescherm je' al weet ik niet eens zeker of het wel zin heeft en/of ik wel tegen een (toekomstig) iemand praat.

'Dame, waar gaat u heen, kom terug!' hoor ik achter me. Inplaats van terug te komen ren ik nog harder de trappen af waarbij ik tegen een dikke verpleegster aanbots die vervolgens haar warme koffie over haar heen laat vallen. Ik hoor de dokter bovenaan de lange trap in zijn walkitalkie praten en daarna onhandig naar beneden probeert te komen maar word tegen gehouden door zijn met koffie besmeurde collega. Godzijdank, het zit een keer mee en ik bedank zachtjes de nu gillende mevrouw.

Als ik bijna beneden ben zie ik een grote bruine verpleger de uitgang versperren. Ik laat de snelheid en paniek achter me en vastbesloten loop ik op de verpleger af.

Hij kijkt me indringend aan maar voordat hij iets kan zeggen trek ik mijn mond open en zeg nep hijgend: 'Daar om de hoek is iemand heel hard gevallen en die heeft u nu echt nodig!' Ik zet mijn fake geschrokken gezicht op en de verpleger is nu degene die ervandoor rent. Van achter hoor ik de dokter aankomen. Snel ren ik door naar de draaideuren. Ik sprint maar als ik uit het ziekenhuis loop voel ik een hand op mijn schouder. Geschrokken draai ik me om om te zien wie het is..

Hoofdstuk 3 gefinished hier! Nu wel eens een cliffhanger haha ;) Benieuwd hoe verder gaat? Vote & lees please, thank youu

Greetzz