Ölüm , son perdesini oynuyor . Kimilerinin hasret kaldığı yalnızlığına , kimilerinin bitmesini istediği bu yuvarlak için oynuyor.
Sol bileğimi , tırnaklarımla kazıyorum . Aslında görünen yeşil damarlar , dışarıdan daha renkli.
Bunları yazarken , üşüyorum . Kana bulanmış tırnaklarım , soğuktan titriyor. Her bir saç telim , üzerimdeki giysilerim üşüyor. Çürüyüp damağımdan düşmek üzere olan dişlerim , üşüyor. Devam ediyorum bileğimi kazmaya. Damarlarım o kadar renkli ki , oradan sökesim geliyor onları . Yapamıyorum . Tekrar ediyorum , üşüyorum.
Ve son perde bitti. Işıklar açıldı . Koltuk kırmızıya bulanmış kanımdan . Küçük desenler çıkmış ortaya . Şurada bir ejderha , bak öpüşen iki küçük karınca.
Tanrım , neler yaratıyorum kanımdan .
Koltuktan ağırlığımı kaldırdım. Gözlerim karardı , midem bunaldı. Karnıma tekme attılar. Yere düştüm , galiba bayıldım. Saçım , kanıma bulanmış. Taze kan kokusu güzel fakat zaman geçtikçe iğrençleşiyor. Beni kimse fark etmedi mi burada ? Canım , evde olmak istedi. Yağmuru izlemek , cam kenarında yırtık donumla olmak istedim . Olamadım . Yerden kalkamadım. Öldüm mü , bağırarak küfretsem duyar mısınız ?
Ölmüşüm , yağmur yağmış. Elektrik direklerindeki , akım , beni yakmış. Tiyatronun son perdesi ise bi rüyaymış. Keşke bileklerimi kazıyabilseydim.
Bu arada ,
Öldükten sonra rüya gördüm.
Rüya da öldüğümü gördüm.
Öldüğümü , rüyada anladım.
Öldüm.
Peki ya , yağmuru yırtık donumla izleyemezsem , ölmenin bi anlamı var mı ? Bu ölme olmamış , tekrar yapalım şunu. Mesela ; aşkımdan dağları delerken akrep ısırsın . Veya , bileğimi tırnaklarımla kazırken kan yetmezliğinden gebereyim. Bu oldu bak. Son isteğim ise , mutfak dolabında yarım kalan Bakü purom yırtık donum ve yağmur. Şimdi ölebilirim .
Ölebilirim.
