FAZLALIK [HUNHAN]

TANITIM [2]

   Yüzümde ki memnun sırıtışla önce elimde ki kanlı maket bıçağına daha sonra da bedenime baktım, gördüğüm tek şey vardı; kırmızının en güzel tonuna bürünmüş olan kanım. 

Gülümsedim, kesinlikle harika görünüyordu. Kanımın akışını izlemeyi, kendime zarar vermeyi seviyordum. Nedenini soracak olursanız, zevk alıyordum ve bu beni mutlu ediyordu. Elimde ki tek dert ortağım olan maket bıçağı canımı acıtmıyor, aksine acılarımı yok ediyordu.

    Elimde ki keskin maket bıçağını yavaşça koluma doğrulttum, işte yine başlıyordum. Aynada ki çökmüş yansımama baktım. Kesinlikle fazla çirkin görünüyordum, ''Umursuyor musun?'' diye soracak olacaksanız kesinlikle hayır. Çirkinliğim yada çöken bedenim zerre umurumda değil. 

Ölmeyi bekleyen bir beden için fazla önemsiz şeyler bunlar. Ruhuma gelecek olursak, o zaten yıllardır ölü. İçimde ki korkuyla başını eğmiş ve ağlayan Luhan'a inat gülümsedim. Elimde ki maket bıçağının yardımı ile omzumdan başlayarak kol dirseğime kadar yavaşça düz bir yol çizdim. Çıldırtırcasına yavaş ilerliyordum, her geçen saniyede daha çok zevk alıyor kendimden geçiyordum. Acının verdiği tarifsiz hissi tatmayı seviyordum. Bu sevimli maket bıçağını, bayılana kadar kendimi kesmeyi, kısacası kendime ölesiye zarar vermeyi seviyordum. Fakat yıllardır ölmeyi başaramadım, bir yerde kurtarılıyor ve ölmüyordum. 

    Dünya adaletsiz bir çöp yığını sadece, ölmek isteyen insanlar her soluduğu havayı zehirmişcesine içine çekerken yaşamak isteyenler toprağın yedi kat altında nefessiz yatıyor.

    Şimdi hepiniz benim ruh hastası bir psikopat olduğumu düşüneceksiniz, tıpkı diğerleri gibi. Bana ruh görmüşcesine bakan sınıf arkadaşlarıma benzeyeceksiniz. Yetimhane de ''Acaba bana bir zarar verir mi? '' korkusuyla yanıma yaklaşmayan insanlara benzeyeceksiniz. Hiçbiriniz beni bilmiyorsunuz, ben psikopat bir ruh hastası değilim. Ben sadece yıllarca acılarıyla baş başa kalan bunun sonucunda da acıya alışan ve acı ile arkadaş olan 17 yaşında Çinli bir çocuğum.