Kapıya yumruklar atıp "açın kapıyı, açın!" Diye bağırdım açılmayacağını biliyordum ama inanmak istemiyordum annemi-babamı-kardeşimi kaybedeli daha 1 ay oldu ben ısrarla kapıya vurmaya devam ediyordum
Arkamda bi el hissettiğimde irkilerek arkamı döndüm bi çocuk vardı omuzlarımı tutmuş kapıya vurma mı engelliyordu
Onu ittirmeye çalıştım beni bırakmadı onu tanımıyordum."ne arıyorsun burada" dedi tanımadığım varlık.
"Sanane"dedim ağlamaklı sesimle "sen kimsin beni neden tuttun ve burda ne işin var" dedim çocuk gülerek cevap verdi "ben Kayra buraya taşındım"
"Burda yaşayamazsın benim evim burası "dedim ağlayarak
"Beni ilgilendirmiyor burayı parayla satın aldım" gülerek söylemişti ama bu evde kardeşimin eşyaları vardı
"Peki kapıyı aç önemli eşyalarımı alayım" hala ağlıyordum dediğimi yaparak kapıyı açtı içeri girdim aklıma anılarım geldi
Abla sinemaya gidelim
Kızım kardeşine bak
Ne olmuş benim prensesime
Daha fazla yaş aktı gözlerimden yukarıdaki odaya çıktım kardeşimin odasına kapıyı açıp içeri girdim topluydu tertemizdi o hep temizdi ağlıyordum hiç olmadığı kadar
Dolabını açtım en sevdiği t-shor tünü aldım elime yatağa geçip koklamaya başladım aklıma bana dedikleri geldi
Abla ben ölürsem ağlar mısın??
Aynı anda ben o gün söylediğim cümleyi söyledim
Sen ölürsen ben yaşayamam ki
Omuzumda bi el hissettiğimde elin sahibine baktım kayraydı ona dönünce bana sarıldı babamdan sonra ilk defa tanımadığım hiç konuşmadığım birinde huzur buldum
"İyimisin" dedi Kayra olumlu anlamda başımı salladım "Nerede kalıyorsun"dedi düne kadar bu evde kalıyordum dün kapının kilidini değiştirmişlerdi
"Kalacak yerim yok"
