BİR YUDUM ACI..

Ve Gece..

Yine başladı sancılı geçmeyen saatler başını yastığa koyduğun an başlayan milyonlarca düşünce ve biraz müzik.

Hayat ne acımasız değil mi mutlu ettiğinden çok üzüp yıkıp harcıyo..

Ve yine Yarabbi Şükür. Aslında ne yazacağımı bilmiyor haldeyim neler yazsam yırtıp yaksam kaç defter kaç sayfa kaç saatimi alır yalnızken yazabiliyor insan o an susuyor konuşuyor ağlıyor duvarlar yastıklar onun dostu sırdaşı oluyor en çokta bu koyuyor baksana milyonlarca insanın içinde tek bir dert paylaşacak insanın olmaması..

Hayat!! Ne garip?