Zaman kavramını yiritdigim için hemen karşımdaki çocuğu ne kadardır izlediğimi bilemiyorum.
Kaşları çatık. Uzunlar. Gür ama kalın değil.Saçı ve gözleriyle kusursuz birşekilde aynı tonda. Açık kahverengi. Ama sanki biri diğerinden daha kısa gibi. Tuhaf.
Durmadan ayağını yere vuruyor. Bu gerginliğiydi zaten ilgimi çeken. Daha ilgizilik için cok genç bir ruhum. Merak ediyorum iste.
Karanlıkta büyümüş gözbebekleri bakışlarını soluna çevirince küçüldü. Ona doğru gelen bir adam silüeti vardı. Bende tam seçemiyordum. Arkasından gelen arabanın farları gözlerimi kamaştırmıştı. Sanırım çocuğun göz bebeklerinin küçülmesinede bu neden olmuştu.
Çocuk beklenmeyecek bir hızla ayağa kalktı. Ani bir refleksle geri çekildim hemen. Sol elini havaya kaldırıp adama bağırdı. Söylediklerini duyamıyordum. Ses yoktu.
Adam yanına gelince karşılık verdi. Çocuktan çok daha büyüktü. Saçları kısaydı. Karanlıkta rengini göremedim. Sakalını kaşıdı ve birşeyler daha söyledi. Çocuk belli belirisiz bir gülücük attı. Ama mutlu degildi sanırım.
Adam elini çocugun beline götürüp onu kendine çekti. Sanırım çocukta bende bunu beklemiyorduk. Kaşlarını havaya kaldırıp bir sırıtış attı. Ellerini suda süzülürmüşçesine zarif hareketlerle adamın boynuna sardı. Onu sultanını eğlendiren bir cariyeymiş gibi hissettim bir an.
Sonra ikiside birbirlerinin dudaklarına yapıştı. Çocugu daha iyi görebilmek icin adamın arkasına geçtim. Ama sadece adamın açık ensesini görebildim. Koku alamıyordum. Ama hislerim adamın ucuz erkeksi bir parfüm koktuğunu söylemişti.
Dedigim gibi zaman kavramını kaybetmiştim. Birbirlerinden ne kadar süre sonra ayrıldıklarını bilmiyordum yani.
Adam etrafa bakınırken çocuk yüzünü büzüşrütmüş yanaklarını sıvazlıyordu. Adam ona dönünce eski sırıtışı hemen geri geldi. Gözleriyle adamın pantolonundaki kabarıklığı gösterip güldü. Adamı ilk gördüğümde bunu farketmemiştim. Adam benim için ürkütücü olan bir sırıtış attı çocuğa. Onun için endişelenmelimiydim?
Issız yollardan geçen arabaların seslerinde yürümeye başladılar. Geceden korkup, parktaki ağacın gölgesine sığınmıs olan banktan ışığa çıkıyorlardı. Sevindim. Adamı daha iyi görebilirdim böyle.
Geçtikleri sokaklardaki gecekonduların ışıkları hemen hemen sönmüştü. Onlar gibi ıssız yolda yürüyen bir iki çift daha vardı. Bazıları daha önce hiç görmedigim şekilde yürüyor. Sendeliyor ve düşmeyeyazıyordu. Zihinsel veya bedensel engelli olup olmadıklarını merak ettim. Ve tanrıya onları koruması ve özellikle düşmelerine izin vermemesini diledim. Eger sert bir düşüş yaparlarsa ellindeki şişe kırılıp ona batabilirdi çünkü. Çocgun ne kadar şanslı olduğunu düşünüp kederli bir gülümseme getiridim yüzüme. Ya oda böyle doğsaydı?
Bu arada dikkatimi tekrar adama yönlendirdim. Arkalarından yürüdüğüm için sadece saçlarının siyah olduğunu fark ettim. Yada çok koyu bir kahverengiydi. Çocuk durmadan bir şeyler söyleyip duruyor. Adamsa hic konuşmuyordu. Veya öyle kısa ve tekdüze cevaplar veriyorduki çenesi oynamıyordu bile.
Sıcaktan bunalıp evinin önündeki bir kartona yatmış yırtık kıyafetli bir adamın yanından geçerken ona bir şeyler dediler. Adamın tepkisi ile tutmasada iyi geceler dediklerini tahmin ettim. Neden masum bir iyi geceler sözüne böyle sert bir bakışla karşılık vermişti acaba?
Bir apartman kapısının önünde durdular. Adam cebinden bir anahtar çıkarıp arasından doğru anahtarı bulmaya çalıştı. Bulduğunda kilidi açtı. Ve kapı acı bir merhaba sesiyle yavaşca açıldı. Çocuğun yüzünü görmeye çalıstığımda, adamın hemen arkasından geçerken aynı o bankata oturuduğu gibi göründüğünü farkettim. Ama sanki farklı birşey daha vardı. Ben daha farklı olan şeyi anlayamadan görüş alanımdan çıktı.
