Isang araw noong summer pumunta ako sa park. Kakabreak lang naming ng boyfriend ko that day. Iyak ako ng iyak. Di ko alam gagawin ko. I loved Andee so much ever since the day I laid my eyes on him. Pero ngayon wala na. im so heartbroken and I feel like dying.
Dapit hapon na at di parin ako matigil sa pag-iyak. Mugto na nga ang mga mata ko eh nang biglang may maramdaman akong prisensya sa aking likuran. I was surprised to see a young man about 5’10 in height, fair skinned and a very gentle face smiling at me. Nakakaloka! Nakakahiya naman ang itsura ko! I was actually checking him out when suddenly he spoke…
“miss, are you ok? Care to share your problem?”
“Bakit???? *sniff* May magagawa ka ba kung sakaling sabihin ko??”
“well, at least mababawasan ang bigat ng kalooban mo ngayon diba? Ako nga pala si Ryu (pronounced as Riyu Orayon), Ryu Orion Perez”
“*sniff* a-ako nga pala *sniff* si alex… Alia Alexis Montenegro”
Lumapit siya sa akin at tinabihan ako sa bench na kinauupuan ko at tiningnan ako ng diretcho… Nakangiti siya habang nakatingin sa akin, nakakailang na nga eh…
“mukha ka nang tanga dyan… nakita mo na ngang umiiyak ako dito tapos ikaw pangiti ngiti lang..”
“ang cute mo kasi eh…hehe”
At an instant nagblush ako… kakainis! Nagddrama na nga ako dito bumabanat pa…
“sige na nga kasi, bakit ka ba umiiyak? “
Hingang malalim…. Kumalma ng kaunti ang aking paghikbi at hinarap ko sya…
“okey fine…. Nagbreak kasi kami ng boyfriend ko… blah blah blah….” Ang dami kong nasabi sa kanya… lahat na yata ng himutok ko sa kabiguan ko ngayon… salita ako ng salita habang siya nakikinig lang… tatango minsan, ngingiti pero ni minsan he didn’t cut me out… pinakinggan nya lahat ng gusto kong sabihin… kakakilala lang naming pero nasabi ko lahat yun sa kanya… thankful ako na dumating sya, kung siguro wala akong nkausap hanggang ngayon umiiyak parin ako….
“Ryu salamat ha… pinagaan mo kalooban ko… thanks for listening and being there…”
“Wala yun…. Tandaan mo andito lang ako kung kailangan mo ako…”
Ang sarap pagmasdan ng mga ngiti niya… ang inosente ng dating…. Haaaiiiii…. We parted ways… pagdating ko sa bahay, wala si mama, wala din si papa… di ko alam kung magpapasalamat ba ako na wala sila dahil hindi nila ako makikita na ganito itsura ko o malulungkot dahil wala nanaman sila sa mga panahong kailangan ko sila… puro na lang sila trabaho… paano na ako?
Halos isang linggo na ang nakakaraan nang una kong makilala si Ryu at hanggang ngayon ay hindi ko pa ulit siya nakita kaya naisipan kong pumasyan at magbalik sa park at magbaka sakaling nandun nga siya. Hindi ako nabigo… nandoon siya nakaupo mag.isa sa bench kung saan una kaming nagkita… Pinagmasdan ko siya habang ako ay nasa di kalayuan… pagkakataon na ito… nakakahiya naman kung malapitan ko syia titigan diba?? Haha… Ang ganda ng hubog ng kanyang mukha. May dimples pa nga sya eh… ang cute..hehehe… ang tangos din ng ilong nya… he also has this piercing on his left ear which actually suits him… he’s wearing a simple white polo shirt paired with a knee length walk shorts matched with a top sider…hayyy… His face has this calming effect on me whenever I see it. That smile that can make your heart skip a beat… di ko na tuloy napigilan ang sarili ko at nilapitan ko na sya...
“Hi Ryu! Kamusta?” =)
“Oh Alex! Ikaw ang kamusta…. Hehe… ok ka na ba? “I’ve been better thanks to you… (insert shy smile..hihi)”
“ang ganda mo talaga kapag nakangiti ka…”
Ang sarap nya kausap… napag-alaman ko na malapit lang pala sa amin ang bahay nila… sayang di nya ako inimbita sa kanila…haha… atribida lang… ang dami nyang kinwento… ang sarap nga nyang kausap eh… di ko namamalayan ang takbo ng oras pag kausap ko siya… Habang tumatagal, dumadalas ang aming pagkikita… dun kami laging nag.uusap sa bench na lagi naming inuupuan magmula ng magkakilala kami… minsan binibigyan nya ako ng bulaklak… ang saya saya ko pag may dala siya para sa akin… misan nga sa ingay namin napapatingin nalang ang dumadaan… Isang araw napansin ko ang tamlay nya… di ko maiwasang magalala….
“Ryu bakit ang tamlay mo? Ok ka lang ba?”
“oo naman… may iniisip lang…”
“ care to share? Penny for your thoughts? =) “ “*sigh* I am in love with someone. I’ve known her for a while now and I have loved everything about her ever since day one.” Ouch! Ang swerte naman nung girl!
“so what’s the problem with that?” patay malisya kong sabi….
“it’s complicated… there are things that must be unspoken… ang hirap Alex…” There’s a hint of sadness and pain showing in his eyes. Those beautiful brown eyes now covered in sorrow… I don’t know what to do… I’m not used to seeing him like this… Ang saya kasi namin palagi pag naguusap..
“Can you at least tell me what complicates your situation?"
“im sorry Alex… I can’t, not yet that is….” Bigla nalang niya akong hinalikan sa noo sabay umalis at naiwan akong mag.isa… natameme ako sa nangyari… unang beses palang nyang ginawa sa akin yun… kung wala lang sana akong masyadong iniisip kinilig na sana ako… Napamahal na sya sa akin kaya hindi ko kayang Makita syang nasasaktan ng ganito…
Lumipas ang mga araw at di na sya nagpakita pa hanggang sa isang araw ay may nakita akong sulat na nakaipit sa bench… binasa ko iyon at ang sabi sa sulat ay….
Dear Alex,
Thank you for coming into my life. Salamat sa pagbibigay kulay sa mundo kong walang buhay… Gusto ko sanang Makita ka pa pero wala eh… hindi na kaya… Naalala mo ba noong huli tayong magkita? Yung sinabi ko sayo na in love ako? Totoo yun… in love ako… in love ako sayo Alex… minahal kita simula nung una kitang Makita… hindi ko lang alam paano sasabihin sayo… Sinulat ko ang liham na ito upang magpaalam sa iyo. The time I had with you might have been short but it was worthwhile. Lahat ng ating mga alaala ay babaunin ko patungo sa lugar na kahit kalian ma’y di ko na maaaring lisanin… hanggang sa muli aking mahal…
RYU
Patuloy ang pagpatak ng aking mga luha. Nalulungkot ako sa mensaheng kanyang ipinaabot… mas malala pa ito higit sa pag iyak ko noong maghiwalay kami ni Andee… siya yung nagging bestfriend, kuya at sayang hindi nagging boyfriend… Natigilan ako sa aking pagiyak at pagmumunimuni nang maalala kong nasabi nya sa akin dati kung saan ang address nya na hindi naman kalayuan mula sa amin. Agad kong inayos ang sarili ko at nagtungo sa address na kanyang nabanggit dati…. Isang malaking bahay na may malaking gate ang bumungad sa akin… namangha ako sa aking nakita dahil hindi ko naman inasahan na ganito sila kayaman, simple lang naman kasi sya magdamit… I pressed the doorbell and a girl in a maids uniform opened the entrance gate and asked me kung sino daw kailangan ko… hindi ko alam kung bakit sya nabigla nang sinabi kong si Ryu ang hinahanap ko… pinapasok nya ako at sinabing tatawagin muna ang kanyang mga amo… Nanatili ako sa kanilang receiving area… di nagtagal ay dumating ang isang magandang babae na siguro nasa early forties at isang lalakeng nasa mid-forties na rin… siguro sila ang mga magulang ni ryu…
“good afternoon po” bati ko sa kanila at isang ngiti ang kanilang nagging tugon.
“halika iha… bakit ka nga ba naparito?”
“gusto ko lang ho sanang itanong kung nasaan po si Ryu… matagal na po kasi siyang hindi nagpupunta sa park… dati naman po araw araw nagpupunta sya…” Mukha silang nagulat sa sinabi ko… parang natigilan sila… hanggang napansin kong naluluha na ang mama ni Ryu…
“nagkikita kayo ng anak ko?”
“opo… mula po star nung summer…”
“iha mukhang imposible yata ang mga sinasabi mo…” “bakit po? Eh totoo naman pong nakakasama ko sya dun sa park tuwing hapon… “
Hanggang napahagolgol na si tita amy(mama ni ryu) “isang taon nang patay ang anak namin iha… imposible ang sinasabi mo…” sabi ni tito fred (papa ni Ryu) Para akong binuhusan ng malamig na tubig… hindi ko alam ang dapat isipin… naguguluhan ako… Ano na ba ang nagyayari? Ang daming katanungan… alam kong kasama ko siya… may picture pa nga kaming magkasama eh… alam ko meron… but I froze when I saw the picture… I was alone… It was just like I was posing with someone but then nobody was there… Umiyak ako ng umiyak… wala sa isip kong may magyayaring gaon sa buhay ko… Dumating sya sa buhay ko ng walang pasabi… Akala ko may dumating… Akala lang pala… Sinabi sa akin nila tita kung saan nakahimlay ang puntod ni Ryu at kinabukasan ay tinungo ko ito… Nang marating ko ito, agad nanaman akong napaluha… “Ang galing mo naman Magbiro Ryu… Umasa ako eh… Minahal kita… Akala ko totoo na… bakit ganon Ryu?? Bakit Ako???” Patuloy ang pagdaloy ng aking mga luha ng biglang umihip ang hangin… nakakakalmang pagihip… para bang pinatatahan ka, hinahaplos at niyayakap… Parang naramdaman ko ulit si Ryu… alma kong nandon sya… alam kong sya yun… Napangiti na lang ako dahil naisip kong ayaw nyang makitang umiiyak ako… mahirap pero kailangang tanggapin… nagmahal ako ngunit sa kasamaang palad ay wala na pala sya sa mundong kinabibilangan ko… Ang galling naman magbiro ng tadhana…first I got brokenhearted with Andee and then introduced me to Ryu na yun pala ang mas babasag sa puso kong wasak na… mga bagay na kahit sa panaginip ay hindi sumagi… mga pangyayaring kailanma’y hindi ko inasahang mangyari… I guess this time I got played by fate.
