Wolfsbloed

Hoofdstuk 2

De lucht was dik en vochtig. Het was in de avond rond schemering ,maar in het bos was het al redelijk donker. Ethan, Carson en Liv lieten hun paarden zo hard ze konden doorgalopperen door de bossen van Vailon. De stukken aarde die in de lucht werden gegooid door de hoeven van hun paarden kwamen al bijna in je gezicht als je niet oppaste. Het edelhert dat ze achterna zaten was snel en kon zijn bochten handig en slim nemen, maar zij waren met drie en Carson kon zijn boog juist snel genoeg aanspannen en richten naar het hert toe. Carson was een uitstekende schutter. Hij schoot al met een boog vanaf dat hij drie jaar was. Zijn zus Liv en zijn broer Ethan waren beter in paardrijden en konden er voor zorgen om hun prooi in de juiste positie te brengen zodat Carson telkens de kans kreeg het dier neer te schieten. De drie waren weeskinderen en hebben sinds een paar jaar geleden hun plan moeten trekken waardoor ze hun middelbare school niet konden afmaken. Liv was zestien jaar , Carson veertien en Ethan was er twintig toen hun ouders allebij omkwamen in een hevige storm door een tornado wanneer ze met hun paarden gingen jagen. In Vailon waren de tornado's meestal zwak, maar die van ongeveer vijf jaar geleden niet. Mensen beweerden dat er hele huizen werden meegesleurd. Fietsen, koeien, bomen , echt alles sleurde de tornado met zich mee. Vele mensen waar de tornado langs kwam kwamen om vooral omdat de meeste geen schuilkelder hadden. Nog nooit had iemand zo een storm meegemaakt in Vailon. Ethan, Liv en Carson hadden het overleefd als enige van hun famillie en dat was voor elke dorpsbewoner ongelofelijk omdat de storm de plaats waar zij woonden het meest had toegetakeld, maar de drie waren slim en vonden een schuilplaats waar ze konden voorkomen meegesleurd te worden door de wind. Vanaf dan stonden ze er helemaal alleen voor en ze deden hun best om geld te verdienen door te jagen en dan te verkopen zonder vergunning. Daarom hadden ze al verschillende problemen gehad met de politie en al vaak hebben ze moeten vluchten. Daardoor waren ze meestal helemaal afgesloten van de rest van de bewoners van Vailon. Ze kwamen maar zelden onder de mensen.

Carson spande de pees van zijn boog aan en met een perfect oog voor detail schoot hij zijn houten pijl af. "Is het je gelukt? Heb je het hert kunnen neerschieten?" Riep Liv naar Carson. "Ik denk het wel,maar het was nipt!" Ethan kwam op kop galopperen naar de plaats toe waar ze het hert hadden neergeschoten. Hij verdween met zijn paard in de bossen en plots hoorden Liv en Carson , Ethan een geschrokken geluid maken . De twee galoppeerden zo snel ze konden naar Ethan. Ethan was afgestegen en zat gehurkt naast een meisje met donker haar. Het edelhert lag twee meter verder van hun. "Wat is er hier gebeurt?" vroeg Carson. "Ik heb geen idee, maar ze is allesinds niet dood",zei Ethan die de hand van het meisje vast hield. "Hoe een pech kan een mens toch hebben om aangereden te worden door een edelhert", zei Liv die de situatie absurd vond. Ethan keek Liv aan en zweeg voor een paar seconden. "Ze is niet aangereden door het hert. Ze is helemaal onderkoeld dus ze ligt hier al een tijdje."

Het begon zachtjes te regenen en de koude lentewind blies door de bomen. Carson keek op zijn telefoon ,maar er was geen bereik. "We kunnen haar het best mee naar huis nemen tot ze weer bijkomt", zei Liv. Ethan en Carson tilden het meisje op een van hun paarden. De drie leefden in een klein huis in het bos dat niet ver was van de plaats waar ze nu waren. Liv die eerst haar paard weer ging nemen bleef plots stokstijf staan. Ze hoorde een dier bewegen en het was niet zomaar een dier. Ze heeft zelf al meer dan genoeg gehoord hoe een prooidier zich voortbeweegt in de bossen en dit was heel anders. Het bewoog zich sterk en machtig,maar vooral niet op zijn hoede .Ze bleef luisteren naar het dier dat ze als maar dichter hoorde komen. Er kwam een grote gedaante uit de schaduwen gesprongen dat een sterk huilend geluid maakte. Het had de vorm van een wolf,maar was zeker drie keer zo groot. Voor dat iemand van hen kon reageren ging de wolf plat op zijn buik liggen. Het was zo wit als sneeuw en had vriendelijke ogen zo blauw als de Atlantische Oceaan."wat je ook doet blijf rustig en kalm staan",fluisterde Ethan. Carson was zich aan het verschuilen achter zijn paard. Het begon als maar harder en harder te regenen en nog steeds stonden ze daar stok stijf voor hun uit te staren. Niemand van hun had een idee hoe dat zou gaan aflopen of wat ze zouden moeten doen. "Hoe kan een wolf nu zo groot zijn"zei Liv."ik heb nog nooit gehoord van deze soort en ik wist al zeker niet dat het in onze bossen rondliep. "Ik heb wel iets op de radio gehoord over wolven hier in Vailon, zei Carson,"maar ze hadden er niet bijgezegd dat ze zo reusachtig zouden zijn." Na een tijdje stond de wolf recht van waar die was gaan liggen. Het maakte zich groot en zette zich in een positie om te gaan huilen. Het gehuil was zo luid dat de drie jongeren hun oren moesten bedekken. Voor een paar seconden gebeurde er niets. Het enige geluid dat ze hoorde waren de bladeren die door de wind bewogen en de regen die steeds maar harder en harder neerviel. Dan uit het niets kwam er een geluid vanuit de verte van het bos en een twintig-tal wolven liepen al huilend voorbij. Allemaal waren ze zo groot als de eerste wolf en allemaal hadden ze een lichte vachtskleur ookal had de ene een al wat donkerdere dan de andere. Toen ze hen allemaal voorbij hadden gelopen, bleef de witte wolf nog een moment staan. Zijn ogen waren groot en hij staarde hun alle drie aan todat hij zelf ook in beweging kwam en zich naar de richting van hun versgeschoten edelhert verplaatste. De wolf zette zijn grote tanden in het hert en sleurde het zonder veel moete mee. Het bloed van het hert spatte op zijn mooie spierwitte vacht en ondanks hij een groot en zwaar dier mee aan het sleuren was, liep hij sierlijk en machtig van hun weg.

Voor een paar minuten bleven ze allemaal verstijfd staan van de schok. "Wat voor wolf dat ook was, we moeten nu doorgaan voor we alle vier doorweekt zijn van de regen en voor het meisje sterft en wij er niets meer aan kunnen doen", zei Carson die de stilte brak."Hoe is het met haar?" "Ze is nog steeds onderkoeld en het wordt er niet beter op", zei Ethan. "Dan is er geen tijd te verliezen!" Alle drie stegen ze weer op op hun paard en spoorde ze aan tot galop. Het meisje dat mee op Ethan zijn paard lag zag er zeer bleek uit en ookal werd ze bijna helemaal dooreen geschud, ze werd hoe dan ook niet wakker. Carsen galoppeerde schuin achter Ethan om haar in de gaten te houden. Hij voelde elke keer een warmte vanbinnen als hij naar haar keek. Haar schoonheid was bijzonder .Carson schatte haar bijna ongeveer even oud als hem, zo een achttien jaar. Hun paarden waren snel en sterk en al vlug kwamen ze bij hun huis aangegaloppeerd. Ondertussen regende het pijpenstelen uit de lucht. Snel brachten ze het meisje binnen in hun klein houten huisje terwijl Liv zorgde dat de paarden in hun stal werden gezet en werden afgezadeld .

Ethan probeerde het haardvuur aan te steken met de de houtsblokken die ze nog overhadden van de winter die geweest was. "Het is koud voor de tijd van het jaar",zei Ethan die zich probeerde te concentreren op het aansteken van het haardvuur. Carson zat stil naast het meisje dat nu op hun zetel lag. Hij keek naar haar alsof hij ooit nog al eens zo een schoonheid had gezien, maar hij kon het zich niet meer herineren van waar of wanneer. Ze leek zo ver weg , zo ver weg van deze wereld ookal lag ze gewoon vlak naast de plek waar Carson nu zat. Helemaal onverstoord lag ze in een diepe slaap en het enige van beweging dat ze liet weerzien was haar zachte ademhaling. "Carson? Hoor je me niet of zo?" Hoorde hij ineens een geïriteerde Ethan roepen naar hem. "Jawel jawel sorry. Wat zei je nu ookal weer?" Ethan lachte en keek hem aan met een verdachte blik. "Ik vroeg of je me wilde helpen met eten klaar te maken. Het zal wel een vegitarische maaltijd worden sinds dat we ons edelhert verloren zijn aan een troep hongerige wolven." Hij stond uiteindelijk op om zijn grote broer te helpen,maar hij bleef in grote gedachten verzonken over het meisje.

Twee minuten later kwam Liv binnen gestormd helemaal vol modder en met een zeer geiriteerd gezicht. De twee jongens bekeken haar vreemd, maar konden het daarna niet meer uithouden van het lachen. "Wat heb jij voorgehad" ,vroeg Carson die nog steeds in een deuk lag. "Jaja lach maar Carson , maar ik ben zeker dat als jij volgende keer de paarden gaat wegzetten in de regen je dan ook er zo gaat uizien! Er ligt namelijk een groote modderpoel in de wij van de paarden en toen ik ze wou gaan weg zetten duwden ze me alle drie zo goed als in de modder. Doordat ze niet konden wachten met rollen in hun zalige modderbad alle drie tegelijk ,zat ik er natuurlijk tussen." Liv liep zonder nog verder er iets over te vertellen naar de badkamer om een douche te nemen. Na dat de jongens waren uitgelachen gingen ze verder met het eten te koken. "mis jij ze soms?" , vroeg Carson . Ethan schrok van zijn vraag. "Natuurlijk mis ik ze. Elke minuut van elke dag mis ik ze en zou ik wensen dat ze nog bij ons waren zodat we voor een keer nog eens het gevoel van een thuis zouden hebben zonder altijd maar te moeten vluchten voor alles en iedereen, maar wat er is gebeurt kunnen we niet terugdraaien en jij en Liv zijn de personen waar ik alles om geef en dat zal nooit veranderen. Jullie zijn mijn enige familie en voor jullie ga ik door vuur." Carson glimlachtte, "Je weet dat je ook altijd op je kleine broer kan rekenen toch?""Natuurlijk weet ik dat!"

Een kwartier later was het eten klaar en Liv kwam naar beneden gelopen. Ze ging kijken bij het meisje dat nog steeds niet was wakker geworden. Haar gezicht had al wel meer kleur en ze voelde al veel minder koud aan. Het zag er dus naar uit of dat ze elk moment wakker kon worden. "Ik vraag me af of ze zich nog alles zou kunnen herinneren als ze wakker wordt." "Dat zou kunnen, maar alleen als ze wakker wordt zullen we het antwoord weten op die vraag ", zei Ethan.

L

 zo dus dat was het dan hoofdstuk twee .Ik hoop dat je er van genoten hebt en laat maar weten wat je er van vond :)