İMKANSIZLARA MEKTUP

ben beklerim, her neredeysen sorun değil. sesinle sarıl bana.

biliyorsun değil mi,
yara da sensin,
ilaç da.
avuç içlerimdeki kıvrımlar,
yüzümün çizgileri,
ilkbaharlar ve papatyalar,
hepsi sensin.
içimde bu kadar varken,yanımda hiç yoktun.
nasıl yürüdüğünü, yürürken saçlarının nasıl dağıldığını bilmiyorum.
bu berbat bir şey.
gökyüzünün maviliğini unutmak kadar,
yağmur yağdıktan sonra toprak kokusunu hiç bilmemek,
uğur böceğinin eline hiç konmaması kadar kötü bir şey.
seninle olan herşey sevdaya dahildi.
gülüşler, üzüntüler,
iç çekişler de dahildi.
sen sevdaydın.
bunu ben biliyorum, çünkü ben seni en mavisinden sevdim.
ben beklerim,
her neredeysen sorun değil.
sesinle sarıl bana.
ki ben sana o kadar çok inanmıştım,
sarılırsam şiir kokarım dedim.
ama ben ellerimizin yeni bir memleket kurmasına bile şahit olamadım.
gözlerine baktığımda okyanusun en uç noktasını göremedim.

olsun,
senin gökyüzünde bir kuş olamadım ama,
kolumu kanadımı çok kırdın.
darmadağın bir halde bekliyorum.