BIG GIRLS DON'T CRY(Büyük Kızlar Ağlamaz)

1.BÖLÜM

 Multimedyada Ekim var.

Nihayetinde 10. sınıf bitmişti. Benim için tam bir kabus gibiydi neden mi?Çünkü en yakın arkadaşım yanımda değildi.O kim diye soracak olursanız adı Doğan ve benim için hayatımdaki en önemli varlık.İki yaşından beri beraber büyüdük ve 10.sınıfa başlarken babasının işi nedeniyle Ankara ya taşınmaları beni büyük bir boşluğa itti.Her zaman yanımda olan,beni her sabah uyandıran,hiçbir zaman yalnız bırakmayan,teselli eden kişinin yanımda olmaması tam bir faciaydı.

Karneler dağıtıldıktan sonra sınıf arkadaşlarımla sarıldım.Hiçbirini özleyecek miydim?Tabi ki hayır.Yer kapabilmek için hızlı adımlarla servise yöneldim.Kısa bir yolculuktan sonra eve doğru yürümeye başladım.Çantamdan anahtarımı alıp kapıyı açtım.Annem işte olduğu için ev boştu.Eve erkek atabilmenin tam fırsatıydı,bunları yapmaya tabiki götüm yemiyor.Her neyse annem işine tapan bir boşanma avukatı ve işleri gerçekten çok yoğun.Babam ben 6 yaşındayken trafik kazasında öldüğü için annemin daha fazla çalışması gerekiyor.Anneme her zaman hayranlık duymuşumdur.O mükemmel bir anne ve benim için elinden gelenin fazlasını yapıyor.

Telefonumu alıp annemi aradım "alo annecim"dedim,annem direk"Napıyorsun?Karnen nasıl kızım?"dedi ne kadar düşünceli değil mi?"Taktir aldım anne çok mutluyum.""Seninle gurur duyuyorum kızım şimdi kapatıyorum dolapta yemek var,erken gelmeye çalışacağım seni seviyorum.""Bende seni seviyorum görüşürüz." dedim ve telefomumdan  bildirimlere bakayım dedim. Fark ettim ki hiç bildirimim yok yalnız olduğumu bir kez daha hissettim. Çantamı da alıp odama çıktım.Pijamalarımı giyinmeye başladım.Camdan Doğanların evini görünce onu ne kadar özlediğimi bir kez daha fark ettim.Başka fark ettiğim şey ise,karşıdaki boş binaya birileri taşınmaya lütfettiğini gördüm.Yatağıma uzandım ve en sevdiğim müzik Beyonce-carzy in love slow açtım.