İNTİKAM EŞKİYALARI~ ASKIDA

İNTİKAM EŞKİYALARI•BEBEK

ARKADAŞLAR HİKAYEM ÜST ÜSTE SİLİNDİ VE YB ÇOOK GECİKTİ. ÜZGÜNÜM. HİKAYEMİ BEĞENEN AZ KİŞLER VAR. BEĞENEN KİŞİLER ARKADAŞLARINA ÖNERİRSE SEVİNİRİM. FİKİR DE VEREBİLİRSİNİZ ÇOK SEVİNİRİM:) HİKAYEMİ BEĞENENLERE İÇTEN BİR TEŞEKKÜR EDİYORUM VE KİTABIMIN AZ DA OLSA HAYRANLARINI ÇOK SEVİYORUM İYİ OKUMALAR :)

Gözlerimi aralamaya çalışıyordum. Ama ne gözlerimi açıp bir gerçekle karşı karşıya kalmak, ne de tutunacak bir dal aramak istiyordum. İstemsizce gözlerimi açtığımda, bir çöp konteynırının yanında, çıkmaz bir sokaktaydım. Aslında sadece bedenim değil, ruhumda bir çıkmaz sokağa hapis olmuştu.

Bembeyaz olan elbisemin masumluğu lekelenmiş, kırmızıya dönüşmüştü. Bacaklarım titriyor, kurumuş olan kanlar kendini belli ediyordu. İstemsizce gözümden dökülen yaşlar yenildiğimi belli ediyordu. Yenilgiyi kabul ettiğimi... Beyaz bayrak sallayıp, pes ettiğimi...

Düşünceler beynimde halay çekiyorlardı adeta. Sanırım ilk defa gerçeklerle yüzleşmekten çok korkuyordum. Yardım almam gerekiyordu. Belki de deliler hastanesine yatırırlardı beni.

Bir anda aklıma kesitler gelmişti. Çığlıklarım, lanet olasıca bir adama 'Lütfen' diye yalvarışlarım, göz yaşlarım, Ve ... O acı.İnanılmazdı. Canım hiç bu kadar acımamıştı. Burda düşüncelerimle durmaya devam edersem kafayı yiyecektim. Bir gerçek vardı ki ben berbat bir olay yaşamıştım

BEN TECAVÜZE UĞRANMIŞTIM...

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Duru'yu aramış beni arabasıyla almasını söylemiştim. Dün gece bütün herkes beni merak etmiş ama kimse beni bulamamış. Duru benim sesimi duyduğunda çok sevinmişti ama olanları öğrendiği zaman keşke geberseymiş diyecekti acıyarak. En azından ben böyle istiyordum. Bu durumda kim yaşamak isterdi ki? Eskiden ölümden çok korkardım. Ama şimdi, 1 günde hayatım ve kişiliğim değişmişti. Kendimi öldürecek kadar cesaretli değildim fakat birinin beni öldürebilmesi için yalvaracak kadar cesaretim vardı. Yada cesaret yerine mutsuzluk ve yaşam sevinçsizliği de denebilirdi.

Şimdi ise duygusuz bir şekilde dağıttığım ve kırıp döktüğüm eşyalara bakıyordum. Duru ise korkudan ne yapacağını şaşırmış bir vaziyette beni korkuyla izliyordu. Artık dayanacak gücümün olmadığını anlayınca kapıda sürünerek indim. Bu gün hep ilklerimi yaşıyordum.

Ağlıyordum. Uzun zamandır böyle acıyla ağlıyordum. İkinci acılı ağlayışımdı. Birincisi ise... Pek iç açıcı değil. Ailenizin yok oluşu gözlerinizin önünde ölmesi nasıl bir histir bilemezsiniz. Ve umutsuzluk en can acıtıcısıdır. O an aklıma geldi yine ;

Kapı çalmıştı. Annem ve babam çok telaşlanmıştı. Ben daha 6 yaşındaydım. Çok az hatırlıyordum. Fakat çok iyi hatırladığım bir şey vardı; o da ailemin katilinin elindeki dövmeydi. Annem çığlıklar içinde " Pislik ne istiyorsun bizden Pislik!" Bende o ara korkudan masanın altına girmiş olanları korkuyla izliyordum. Sonra ne olduysa annemin ve babamın yere kanlar içinde düştüğünü gördüm ve bir de katilin elindeki dövmeyi.

Kalbim sıkışmaya başlamıştı. Sadece 6 yaşımda iken uyanıp ailemin yanında olmayı , uzun bir kabus olmasını diliyordum yaşadıklarımın.

Kendine gel dedi iç sesim. Kendine gel Berrak. Hepsini unut sadece bir psikolog ve sen bil. diye geçirdim. Evet her şeyi unutmalıydım. Biliyordum , bir kız için tecavüze uğranmak çok berbat bir olaydı. Fakat eğer böyle devam edersem psikolojim daha da bozulacaktı. Şu an polise gidersem bu olay çok uzardı. Ve her saniye de aklıma gelirdi. Tabi ki "O" pisliğin cezasını çekmesini istiyordum ama onun cezasını ben verecektim.