Özgür Renkler

Ö.R.-1-

Bundan 16 yıl önce. Amerika'nın Pelsinvanya şehrinde Aamenah (anne) ile evli gittiğimiz ilk sünnet düğünü olacaktı. Arkadaki dikkatsiz sürücünün hatası yüzünden çocuğum erken doğru ve Aamenah (anne) doğururken öldü. Kızım artık Amerika'da kalmak istemediğini söyledi. 13 yaşına kadar her şey güzeldi.     
          -Amali'nin ortaokul zamanından bir anı-
  *Okullar yeni başlamıştır öğretmenler değişmiştir ve Amali artık annesinin yokluğuna alışmıştır.  Öğretmen çocuklara 'babanız ne iş yapıyor, anneniz ne iş yapıyor' kalıplı sorular soruyordu. Amali annem öldü diyemiyordu. "annem uzakta, babam esnaf" derdi.   "Kızım annen  ne kadar uzakta?"  "UZAKTA İŞTE NE KADARI MI VAR UZAK BİLMİYORUM". Öğretmen anlamıştı annesinin öldüğünü*
               Olgunlaştıkca annesinin olmadığını daha iyi kavrıyordu ve 14 yaşında depresyona girmişti çünkü yaşıtlarının annesi vardı. Pikniğe gittiklerinde börekler yapan anneleri vardı Amali ise hep bakmakla yetinirdi. Artık 15 yaşında ve hala depresyondaydı babası onu terapistlere ve doktorlara götürmüştü.  Terapist, "Amerika'dan gitmeli depresyon beyninin bir yerine oturmuş yeni uğraşlar ve yeni arkadaşlar edinmeli."   Aman(baba) karısının ölümünden sonra ilk kez bu kadar çaresizdi. Siyahi olarak nasıl buradan gidebiliriz o kadar ırkçı insan varken. Geceleri uyumuyor kara kara düşünüyordu ve artık bir cesaret bulup Türkiye'ye gitme kararı almıştı. 

Artık Türkiyedelerdi ve herkes onlara kötü gözle bakıyorlardı. Onlardan korkan küçük çocukları görünce Aman'ın başı sürekli yere bakar hale geliyordu. Artık esnaf değildi işi yoktu. Çocuğunu sıradan bir devlet okuluna kayıt ettirdi. Her gün dua ediyordu çocuğuma ırkçılar musallat olmasın kalıplı cümleler dökülüyordu ağzından. 
      Bir gün Aman iş aramak için çıkmıştı. Aman Türkçe sözlük ile geziyordu çünkü ne dediklerini anlamıyordu. Kendine güzel parası olan bir iş bulsun hemen kızını Türkçe kursuna yazdıracaktı. 
      2 ay boyunca iş aramakla yetindi artık yiyecek ekmekleri yoktu komşularından ekmek istiyorlardı fakat ne dediklerini anlamayan komşuları onları kapılarından kovuyorlardı. Bu kadar acımasız nasıl olabiliyorlar. Hayvan hakları denilince hiç biri susmaz. O kadar kediye köpeğe verdikleri bayat ekmeği bile vermediler Aman'a. Aman ise çaresiz bir şekilde Allah'a tekrar ve tekrar dua ediyordu.    

        Son iş görüşmesinde bir siyahi ile helva fabrikası açmışlardı ve yavaş yavaş hayatları düzene giriyordu. Kızı Türkçe öğrenmiş öğrendiklerini babasına anlatarak babasıda tektük konuşabiliyordu. Aamali okulunda arkadaş edinmişti bile. Yarın birlikte Aamali'nin 15.yaş gününü kutlayacaklardı. Aamali artık bir genç kız oluyordu...