Cemre o gün içinde bir sıkıntı ile uyanmıştı. Bir türlü eve sığamıyordu. Kendini dışarı attı. Sessiz ve ıssız bir sokak ortasında yürüyordu. Yürürken bir yandan da düşüncelere dalmıştı.Yorgun hissediyordu. Annesi ile babası sürekli kavga ederdi. Cemre anne ve babasının bu hallerini görür ve umutsuzluğa duşerdi. Kendi hayatı için hep endişeleri vardı. Mutlu olabilecek miydi? Birine gerçekten tekrar guvenebilecek miydi? Zaman su gibi akıp gitmişti. Kendini bir barakanin önünde buldu. Düşüncelere dalarken ne kadar çok yürüdüğünün farkına varmamıştı. Soluklanmak için bir bankın üstüne oturdu. Hava kapalıydı. Yağmur çiselemeye başlamıştı. Havanın bu durumunu kendi iç dünyasına benzetti. Ağlamak istiyordu. Nedensizce sadece ağlamak istiyordu. O sırada bir fren sesi duydu. Birden irkildi. İki araba kaza yapmıştı. Koşarak kazanın olduğu yere gitti. Arabalardan biri takla atmıştı. İçinde ki insanlarda savrulmuşlarďı. Cemre panik içinde yardım eden yok mu? diye bağırmaya başladı. Yerden yatan birini gördü. Yanına gitti. Kan revan içinde yatıyordu. Bir yandan da sayıklıyordu. Cemre hemen ambulans çağırdı ve gencin kanamasını durdurmak için boynundaki fuları çıkarıp gencin kanayan yerine bastırdı.
-Yerde yatan genç sürekli "o iyi mi" diye sayıklıyordu.
Cemre araba da başka birinin daha olduğunu anlatmıştı. Ama yerde yatan genci bırakıp gidemiyordu. Sadece etrafa bakıp yardim edin! diye bağırabiliyordu. Yol ıssız olduğu için henüz gelen giden olmamıştı.
Aradan biraz zaman geçince olay yerine ambulaslar geldi. Cemre arabada başka birinin daha olduğunu ama nerede olduğunu bilmediğini söyledi. Olay yerine gelen polisler diğer yaralıyı arama başladılar.
Polislerden biri kaza yerinin bir kaç metre uzağında birini gördü. Ve yaralıyı buldum diye bağırdı. Ambulans ekibi hemen yaralının yanına gitti. Cemre o sırada polislere gördüklerini anlatıyordu. Yaralıyı sedyeye aldılar.
Cemre ambulansın önünde bekliyordu. Hemşireler sedyeyle birlikte ambulansa doğru geliyorlardı. Cemre yolu açmak için kenara çekilmişti. Ve sedye gözlerinin önünden geçti.
Cemre donakaldı. Gördüklerine inanamiyordu. Birden etraftaki ışıkların söndügünü hissetti. Kulakları çınlamaya başladı. Gözleri karardı. Vücudu terlemeye başladı. Ama bir yandan da üşüdüğünü hissediyordu.
Cemre gözlerini hastanede açtı. Bayılmıştı. Uyandığında ilk sözü " o iyi mi? " oldu.
