Paper Cranes

"Class, gusto kong ipakilala sa inyo ang bago ninyong kamag-aral...si Jillian...magpakilala ka sa kanila, Jillian..."

"I'm Jillian Sandoval and I'm 10 years old..." Lumingon siya sa akin at ngumiti.

Love at first sight. First Love. Puppy love. Rolled into one.

Hindi mahalaga ang kalendaryo kapag bata ka. Malalaman mo na lang na birthday mo na pala dahil binabati ka na naman ng kapamilya mo na mas nakakaalam na ng kalendaryo. Basta ako, alam ko na dumating si Jillian 'nung malapit nang mag Christmas, noong nasa Grade 4 ako, at pumasok siya sa mismong eskwelahan at klase ko noong unang araw ng Grade 5 ko.

Ang totoo, doon din ako umuuwi sa inuuwian ni Jillian. Sabi sa akin ni Itay, galing sa Amerika si Jillian. May sakit daw kasi ito at dinala roon bago mag-isang taong gulang. Dahil wala nang tatao sa bahay ng amo ni Itay kung kaya't doon na muna kami tumira. Hanggang sa bumalik nga ang pamilya nina Jillian doon sa malaking bahay bago mag-Pasko.

Solong anak si Jillian. Kung titingnang mabuti, maputla siya at payat, pero siya na yata ang pinaka-magandang babae na nakilala ko. Panay ang tukso sa akin noon ni Ate. Hindi ko alam kung bakit. Marahil dahil sa kakaibang pag-aasikaso ko lagi kay Jillian, sa madalas naming paglalaro, o siguro, talaga lang nasasabik akong may kalaro noon na kasing edad ko. Paano kasi, third year high school na noon si Ate. Ang layo ng agwat namin para maglaro pa ng mga gusto kong laro.

Isa pa sigurong napansin ni Ate ay ang maaga kong pag-uwi lagi. Dati kasi, kung saan-saan kami nagpupunta ng mga kamag-aral ko. Dumadayo kami sa bukid para manghuli ng tutubi o kaya ay mamitas ng bayabas. Mula nang dumating si Jillian, nasasabik ako laging makita siya, bukod pa sa lagi niya akong binibigyan ng oatmeal cookies na paborito nilang lutuin ng mommy n'ya.

***
Unang araw ng klase. Uwian. Magkasama kami ni Jillian sa waiting shed sa tapat ng eskwelahan habang hinihintay namin si Itay. Bumuhos ang ulan. Nagulat ako nang tumakbo si Jillian na tuwang tuwa. Sinigawan ko siya na bumalik at huwag magpakabasa. Hindi siya nakinig. Sumugod na rin ako. Basang-basa kaming pareho nang masalubong namin ang sasakyan nila na minamaneho ni Itay. Ganoon na lang ang galit sa akin ni Itay. Ako raw ang pasimuno kung kaya't nagpakabasa si Jillian. Oo nga't madalas ko iyong gawin dati kapag naiinip ako sa pagsundo niya, ngunit sa pagkakataong ito, wala akong kasalanan.

Galit na galit sa amin ang mga magulang ni Jillian. Nakatingin sa akin si Sir William habang panay ang mura nito nang malutong sa aming mag-ama dahil sa nangyari. Hindi nangatwiran o umimik si Itay sa talagang nangyari. Sa tagal ng paninilbihan ni Itay sa pamilya nina Jillian, noon lamang siya napagsalitaan ng masakit. Nagpaalam si Itay na tatapusin na niya ang paninilbihan kina Sir William. Sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng inis kay Jillian dahil sa nangyari. Isang buwan ang hiningi ni Itay para kami makahanap ng titirhan. Ngayon ko naisip na pride marahil ni Itay ang nagbunsod sa kanya para bitiwan ang matagal na paglilingkod kina Jillian.

Hindi na ako nagtaka nang sumunod na araw kung bakit wala si Jillian sa klase. Maging ang mga sumunod na araw. Hanggang sa tinawag ako ng Mommy ni Jillian noong huling araw sa unang linggo ng klase. Gusto raw akong makita ni Jillian. Bantulot akong sumunod. Ayoko sana, kaso, wala akong magawa.

***
Nakangiti siya sa akin. Alam kong may sakit siya dahil lalo pa siyang naging maputla at nangayayat. Tinanong niya ako ng mga nangyari sa eskwelahan. Bahagya lang akong nagkwento. Pagdaka'y pilit siyang bumangon at iniabot sa akin ang isang tinuping papel na tila isang ibon.

"Paper cranes..." sabi niya.

"Anu'ng gagawin ko rito?" may halong pagtatakang tanong ko.

"Gagawa tayo ng one thousand na paper cranes."

"Wan tawsan? 100..200..." nag skip counting ako. "...ang dami nun, ang daming papel...para saan ba?"