Baba, babacigim...
Ne çok söylemek isterdim bu kelimeleri hep kilitledim kalbimde sesli söyleyemiyorum yakismiyo yakıştıramıyorum alışık değilim 13 sene direk olay 13 senedir demedim bu kelimeyi...Küçüklüğümden keşke bagirsaydim haykırarak soyleseydim bu kelimeyi BABA! Baba...Ben her kızdan farklıyim ben babami her kizdan fazla seviyorum o benim canım bitanem herseyim...
Babami çok özledim acı yillandikca gecmiyo, cogaliyo benim icin boşluk var ta kalbimin ortasında babam bi yerlerden çıkıp gelse dinecek gibi..
Babama bi sarılmak boyum yetmese, opsem bıyıkları batsa, koklasam baba kokusunu ben babama doyamadim 7 yaşımda gitti.
Benim babam aldı kalemimi diyemedim arkadaşlarım gibi..
Benim Babam gelecek toplantıya diyemedim ogretmenime,
Benim babam döver seni diyemedim bana uyanlara,
Aa babam geliyor diyemedim bana hava atan arkadaşlarıma,
Buda babama kalsın anne diyemedim ben,
Ben babamın işten gelmesini bekleyemedim..
Bunlar küçük şeyler gibi durabilir ama bunu babasını küçük yaşta kaybeden bi kiz için cok ağır bir yük ben bu yükü taşımak zorundayım.
Babalar öğretir kızlarına ilk dansını ben babamdan ogrenemedim. Bi yarım hep yarım kaldı eksik bi cümle gibi...
Küçükken herkes pikniğe giderdi babalarıyla bense uzuluyordum çünkü benim babam yok babası olmayanlar başkalarına muhtaçtır ben kimseye muhtaç olmak istemedim bana uzulsunler kafamı oksasinlar istemedim ben babami istedim babami !
Babam benim kahramanım di gözümde yerini koyamadigim dünyayı kaldirabilen kahraman.
Evimizin tek eksik parçası, hicbirseyimiz olmasın sokakta kalalım ama yanımızda babamız olsun yeter ...
