Viktor Fischer - Wind Back The Clock

Hoofdstuk 1

Soms wordt je wakker en dan heb je opeens pijn, verschrikkelijke pijn. De andere keer wordt je wakker met blijdschap, het gevoel van vreugde wat niemand je kan afpakken. Maar soms wordt je ook gewoon wakker zonder dat je weet waar je bent, zijn alle mensen die bij je zijn, opeens vreemden geworden, en weet je niet meer wie echt is.

Maar deze ochtend werd ik wakker met gemengde gevoelens, het gevoel van blijdschap maar ook terugdenkend aan alles wat er was gebeurt. Een heftige periode was zojuist voorbij gegaan, en daar was ik ontzettend blij mee. Mijn lichaam was schoon verklaard van de kanker. Toch had ik alles anders willen doen, en had ik dingen anders gepland dan dat ik in mijn gedachten had. Maar soms zul je hogere bergen moeten beklimmen om je doelen te kunnen behalen.

Ik keek de woonkamer rond van het huis van Viktor. Ik woonde tijdelijk bij hem in, maar aangezien we opzoek waren naar iets groters, en iets waar we beide met z'n tweetjes konden wonen, stond alles nu een beetje leeg. Het was 11 uur in de ochtend, en ik had eindelijk de kans gehad om uit te slapen. De geur van de thee die ik zojuist had gemaakt, hing voor mijn neus en even sloot ik mijn ogen. Het gevoel van de kleine dingen, die had ik zó ontzettend gemist. Viktor was al een tijdje vertrokken naar zijn training die nu ook rond dit tijdstip begon. Ik aaide een beetje over mijn hoofd heen, waar nog niet zoveel haren op zaten. Met mijn armen gestrekt omhoog, rekte ik mij uit en stond toen op. Ik ruimde alles op in de vaatwasser en zette die toen aan.

Met mijn karretje slofte ik de Jumbo door, opzoek naar de juiste ingrediënten voor mijn overheerlijke pasta, die ik zou gaan maken vanavond. Van alles gooide ik ook maar in mijn karretje, want het was altijd handig om wat in huis te hebben, of niet? Er stond een ontzettend lange rij bij de kassa toen ik aan kwam lopen, veel mensen waren geïrriteerd, en stonden dus ook hevig te discussiëren met elkaar. ''Hoe kan dat nou toch, doen ze maar 1 kassa open.. Belachelijk..'' Ik glimlachte klein toen ik de twee vrouwen van middelbare leeftijd hoorde discussiëren. Het enige nadeel van boodschappen doen, nu ik nog steeds met een soort doek over mijn hoofd rond liep, was dat mensen me altijd aankeken, of het nou met medelijden was, of met een vragend hoofd, wat er met mij aan de hand was, of met de gedachte dat ik het misschien gewoon deed, want ze wisten niet waarom.

Mijn conditie was weer langzaam aan het opbouwen, en trappen oplopen ging weer wat makkelijker dan voorheen. Met een zachte duw, drukte ik de voordeur open en zette de tassen daar ook ergens naast neer. Een aantal stemmen klonken vanuit de woonkamer, en ik was nieuwsgierig genoeg, om te gaan kijken wie en wat er allemaal in dat huis waren. ''MAM!'' Ik slaakte een gil en keek haar verrast aan. ''Wat doe jij nou weer hier?'' Ik glimlachte klein en ze keek mij lachend aan. ''Ik kom eens kijken hoe het mijn dochter gaat.'' Mijn stiefvader kwam van achter haar vandaan en zwaaide naar mij. ''Rowena, volgens mij hebben wij iets te vieren, of is dat niet correct?'' Ze keken mij met een grote glimlach aan en ik knikte toen. ''Ja zeker.'' Zei Viktor, die met een schort voor, de keuken uitgelopen kwam. ''Kijk, je favoriete taart, heb ik zelf gemaakt.'' Ik begon klein te lachen. ''Dat zal ja..'' Viktor zijn antwoord daarop, was door breed te grijnzen. ''Je bent vrij, Wena, netzoals een vlinder, en een vlieg en een bij.. En eh.. Wat vliegt er nog meer?'' Ik grinnikte. ''Als ik toch is kon vliegen..''

In de avond lagen Viktor en ik op de bank en hij ging opeens op de bank staan. ''Viktor, wat ben je in godsnaam aan het doen?'' ''I believe I can fly! Rowena, kijk mij!'' Hij maakte een verre sprong waardoor hij net op de grond, voor de andere bank terecht kwam. ''Viktor!'' Zei ik geschrokken en haastte me naar hem toe. ''Ja?'' ''Wat was je aan het doen, gaat het goed met je?'' ''Ik mankeer niks Rowena, alleen jij gaf me vleugels, dus ja, ik probeerde te vliegen.''