Viktor Fischer - Wind Back The Clock

Hoofdstuk 2

Door mijn ziekte heb ik nooit de kans kunnen krijgen om mijn opleiding fatsoenlijk af te ronden.  Het verbaasde mij dan ook toen ik laatst een telefoontje kreeg van mijn SLB'er.  Verbaasd keek ik naar het nummer, ik kon me niet eens goed meer herinneren wie het eigenlijk was en kon me niet goed voor ogen krijgen hoe diegene eruit zag. Mijn vinger gleed over mijn telefoon heen en ik drukte op het knopje 'beantwoorden'. ''Met Rowena.'' Luidde mijn stem. ''Dag Rowena, met Pascal, hoe gaat het met je?'' Ik slikte even, Pascal zo heette hij ja, een wat oudere man met donker haar en een kleine bril kwam opeens op mijn netvlies. ''Naar omstandigheden gaat het beter met mij ja.'' Ik kon merken dat Pascal het lastig vond om antwoord te geven op mijn antwoord. ''Ik vind het erg vervelend wat er is gebeurt Rowena.. Dit gun je niemand.. Maar goed, waar ik eigenlijk voor belde was jouw opleiding.. Ik zou je graag willen uitnodigen om met jou te gaan praten over de toekomst.. Mocht dat mogelijk zijn.'' Ik stond op van de bank en liep naar mijn tas toe. ''Zeker kan dat, wanneer had u in gedachten?'' Ik rommelde wat in mijn tas en haalde mijn agenda tevoorschijn. ''Het liefst zo snel mogelijk.. Als het kan vanmiddag nog..'' Ik hoorde wat aarzeling in mijn stem. Zelf bekeek of ik die dag geen verdere afspraken had. ''Komt mij prima uit.. Rond 14:30 doen?'' ''Klinkt goed, dan zie ik je dan, het gesprek zal trouwens plaats vinden in onze teamkamer.''

Met mijn tas over mijn schouder, wat makkelijke schoenen aan en mijn haar in een simpele knot, zocht ik naar de teamkamer. Na een aantal trappen, gangen en smalle paden hebben doorlopen, kwam ik terecht bij de teamkamer. Ik klopte op de deur en keek of er toevallig iemand binnen zat. Het gezicht van Pascal keek even op en er vormde een glimlach op zijn gezicht toen ik binnen liep. ''Hallo Rowena! Wat fijn je weer is te zien.'' Ik glimlachte klein en knikte. ''Insgelijks Pascal, het werd wel is tijd om weer is te gaan bedenken wat ik echt daadwerkelijk wil.'' Hij knikte. ''Kom dan gaan we even hier zitten.''  We namen plaats in een soort kantoortje in het kantoor en ik kreeg een kop thee. ''Zoals je weet Rowena, zat je in je examenjaar.. Helaas..'' Hij slikte even. ''Heb je die niet gehaald, zoals je waarschijnlijk wel in de brief had kunnen lezen.'' ''Brief?'' Even keek ik hem verbaasd aan. ''Ja, je brief, die had ik verstuurd naar het huis van je ouders..'' Ik haalde even mijn wenkbrauwen op. ''Ik woon daar niet meer.. Ik woon momenteel met mijn vriend samen in Amsterdam.'' Hij knikte even bedachtzaam. ''Oh oké, dan is er waarschijnlijk wat misgegaan in de communicatie..'' Hij keek even op zijn blaadje. ''Mijn vraag was eigenlijk of je nog wel verder wou met de opleiding?'' Ik keek even uit het raam en beet op mijn lip. ''Dat weet ik niet.. Na al die dagen in het ziekenhuis, weet ik eigenlijk zelf niet eens meer of ik wel in een ziekenhuis wil werken.. Het brengt zoveel dingen naar boven..'' Hij haalde even adem en keek toen mijn kant op. ''Zullen we anders afspreken dat ik je 2 weken de tijd geef om erover na te denken, en zodra je het antwoord weet kan je met mij contact opnemen.'' Ik knikte. ''Dat klinkt als een goed idee.''

Na een lange terugreis kwam ik terug in huis. Viktor was nog niet thuis, die was uit eten met het team na de overwinning tegen FC Groningen van een aantal dagen terug. Op het internet besloot ik nog een aantal dingen op te zoeken over de opleiding, en eigenlijk kwam ik tot de conclusie dat ik mijzelf hier geen toekomst in zag hebben. Ik besloot mijn SLB'er een mailtje te sturen dat ik de keuze had gemaakt om te stoppen met de opleiding en dat ik opzoek ging naar wat anders. Nadat ik het mailtje had gestuurd, raapte ik mijn schoolspullen bij elkaar en ruimde ze op. Een aantal dingen zette ik op Marktplaats zoals boeken. Daarna dook ik gauw mijn bed in aangezien het al laat was, Viktor was nog steeds niet thuis.

De volgende ochtend werd ik wakker rond half 8. De tijd dat Viktor ook wakker werd. ''Goedemorgen lieverd.'' Zei hij met z'n Deense accent in het Nederlands. Ik glimlachte klein en stond langzaam op. ''Blijf is liggen.. Het is koud zonder je zo..'' Ik grijnsde even. ''Jij moet er ook uit, kom.'' Ik ging voorzichtig iets bovenop hem zitten en legde mijn handen op zijn handen. Hij kwam iets overeind en gaf een kus op mijn neus. ''Ik weet wel dat je het wel fijn vind om bij me te zijn.'' Ik pakte zijn gezicht vast en streelde die zachtjes. Onze voorhoofden leunde iets tegen elkaar en toen zoenden we elkaar uiteindelijk. ''Ik moet je iets vertellen..'' Zei ik zachtjes, en keek hem diep in zijn ogen aan. Zijn ogen werden wat groter. ''Je bent toch niet wat ik denk dat het is?'' Lachend schudde ik mijn hoofd. ''Nee dat niet.. Ik heb besloten te stoppen met mijn opleiding, dat extra jaar er achteraan is niet zo heel handig geweest, en het is toch niet wat ik gehoopt had..'' Viktor leek even opgelucht adem te halen. ''Als jij dat wil, dan vind ik het een goed idee.. Je moet doen wat je denkt dat het beste voor jou is. En ik zal je daar altijd in blijven steunen.''