The Crash

1.

Hoi, ik ben Giselle. Ik ben een gewoon normaal meisje, niks bovennatuurlijks of zo. Ik ben 18 jaar, en ik heb 2 vriendinnen. Ze heten Leah en Madison. Madison is het oudst en Leah het jongst. We houden veel van elkaar terwijl we elkaar nog niet eens zo lang kennen. Leah is een sportief meisje, soms wat humeurig maar ook weer makkelijk op te vrolijken. Madison is nogal hard, maar ook gewoon aardig en boven alles: behulpzaam. En ik? Zoals ik al zei, ik ben gewoon normaal, wel aardig maar ook verlegen als het op grote groepen of optredens aankomt. We zijn erg gehecht aan elkaar maar hebben ook wel eens mot, zoals alle vriendinnen wel eens hebben.

"Giselle!" hoor ik achter me. Volgensmij is dat Madison. Ik kijk achter me, en ja, daar komt ze. Ik sta op van het bankje voor mijn huis en ik zeg tegen mijn buurmeisje Kylie dat ik naar huis ga met Madison. Even later zitten we op mijn bed en kletsen even wat bij. Na een tijdje zegt Madison opeens: "Hoe zou je het vinden om samen met mij en Leah naar China te gaan?" Ik ben even stil. "Nou?" dringt ze aan. "Eh.. Dat zou geweldig zijn, maar je moet er wel bij nadenken dat het erg lang vliegen is en je moet veel regelen, en natuurlijk ook-" "Kom op man! Dat vliegen redden we echt wel. En met een beetje hulp van mijn ouders, of die van jou, is het allemaal goed, toch?" zegt Madison overtuigend. "Tja.. Ja, je hebt gelijk. Ik moet niet zo zeuren." Madison staat even op en trekt haar shirt recht. "Anders vragen we of Leah ook komt?" stelt ze voor. "Dan kunnen we China al een beetje bespreken." Ik pak mijn telefoon en zoek de letter L op. Wow, ik besef nu pas dat ik echt superveel contacten heb! Eindelijk heb ik haar. Na drie keer bellen neemt ze uiteindelijk op. "Leah, kom je naar mijn huis? Madison en ik moeten je wat vragen." "Ja, even een momentje, ik drink nog even snel wat. Tot zo!" antwoordt ze.

Even later horen we de bel. Dat zal Leah wel zijn. "Hoihoi!" roept Leah vrolijk. "Kom, we gaan naar boven! Dan kunnen jullie me het vertellen!" Wauw, die is ook altijd vrolijk. Behalve 's ochtends dan, ze heeft altijd een ochtendhumeur. Als we op mijn bed zitten, begint Madison met praten. "Kijk Leah, ik en Giselle hadden het erover om samen met jou naar China te gaan." Leah kijkt wat verrast. Ze stamelt wat. "Lijkt je dat wat?" vraag ik als bevestiging. "Eh ja, natuurlijk! Super! En wanneer waren jullie van plan om dat te gaan doen?" "Nou, als we vakantie hebben en ik niet in die rot tent van een koffiehuis moet werken!" klaagt Madison. "Pf, ja. En ik niet in de snackbar." zegt Leah. "Zo zo, werk jij tegenwoordig in een snackbar? Wist jij dat, Giselle?!" Ik schud van nee. Madison zit Leah zowat uit te lachen. Gemeen! Ik wist ook niet dat ze in een snackbar werkte, maar so what? Een koffiehuis is toch ook niet bepaald bijzonder, of ligt het nou aan mij? Leah loopt rood aan. "Sorry, ik wou het jullie niet vertellen want ik schaamde me ervoor.." "Ach lieverd, dat hoeft toch niet! We zijn je vriendinnen, wij-" Madison onderbreekt me. "HAHA! Ik lach me dood Leah! Jij in een snackbar? Ik begrijp dat je je schaamt." Leah wordt nóg roder. Madison blijft maar door kakelen en elke keer als ze begint over de snackbar wordt Leah weer rood. Snel een ander onderwerp! "Maar eh.. Jongens. Hoe gaan we dat doen? Ik bedoel, we hebben wel een beetje hulp nodig van onze ouders enzo." "Ach joh, we kijken wel! Ik heb er in ieder geval superveel zin in!" roept Leah enthousiast. "Ben ik nou echt de enige die nadenkt over wat we ervoor moeten doen?" roep ik een beetje verontwaardigd. "Ja. Je hebt de mensen die aan vakantie denken en je hebt de mensen die denken wat ze ervoor moeten doen." zegt Madison. Ik zucht. Laat ook maar. "Willen jullie wat drinken?" vraag ik.

2.

We zijn op het vliegveld. We zijn aan het wachten op het goede vliegtuig, maar het duurt echt súperlang. We hebben al gegeten en gedronken. Als het eindelijk zover is pakken we onze spullen op en lopen gillend en lachend weg. We gaan door de slurf en zoeken een plekje in het vliegtuig. "Daar zitten we dan eindelijk.." fluister ik. Waarna Madison schreeuwt: "Op naar China!" "Niet zo hard, Madison!" fluistert Leah spottend. Er komt een stewardess naar ons toe die ons verzoekt om stil te zijn. "Zie je nou wel.." mompelt Leah. Maar Madison verstaat het niet meer. Ik kijk uit het raampje. Wat zijn vliegtuigen toch groot! Ik hoor een geluidje, en er luidt een stem die zegt dat de gordels vast moeten. Yes, hij gaat rijden! We houden elkaars handen vast, want het is best wel eng om op te stijgen. De meeste ongelukken gebeuren tijdens het stijgen en landen. Ik word helemaal naar achteren in mijn stoel gedrukt en voel dat we bijna in de lucht zijn. Wauw, zelfs bij het stijgen begin ik mijn oren te voelen. Ik heb dat altijd als ik opstijg of land, dan floept mijn oor opeens dicht en dan klapt hij open. En dát doet dus pijn. Ik voel een bonk in mijn rug. "Oh, jongens, ik vind dit zo spannend!" roept Leah dolblij maar ook zenuwachtig. Ik knik en verzink in gedachten. Ik denk aan thuis. Ik zal iedereen best lang niet zien... Mijn hond Laika, mijn ouders, mijn opa en oma's, mijn tantes en ooms..