Lost...

Hoofdstuk 3

Vragend keken mijn ogen in de haare. Emotieloos keken ze terug, alsof er geen leven meer inzat. Sam had ondertussen het meisje vragen gesteld maar geen antwoord, wat heel begrijpelijk was. Ze was in shock... Zwanger, vliegtuigcrash. Niet helemaal de perfecte situatie.
We probeerde nog een keer een reactie te krijgen, maar geen enig teken van leven naast het feit dat ze ademde.  Sam besloot dat hij eten ging zoeken en ging er vandoor met 2 andere mannen "echt een alfa man" dacht ik blijkbaar hardop. Ineens kregen de ogen van het meisje emotie ze begon te huilen, en te huilen.het stopte gewoon niet alsof er geen einde aanzat
Ik probeerde haar te kalmeren wat zo te zien niet echt helpte. Ik pakte haar hand en wreef erover. Ze stopte met huilen en nestelde haar hoofd tussen mn armen, keek me aan en vroeg " wie ben jij? "  ik moest even nadenken wat ik het beste kon zeggen en besloot gewoon mn naam te zeggen " ik ben Sara oftewel Saar, en wat is jou naam?  ze keek bedenkelijk en antwoorde " "mooie naam... En helaas kan ik niet op je vraag antwoorden. Ik denk dat ik het kwijt ben, mn naam bedoel ik "
Ik moest even nadenken en bedacht dat ze waarschijnlijk last had van geheugenverlies door de shock of gewoon van de klap. " het geeft niet. Het komt vanzelf waarschijnlijk weer terug maak je geen zorgen ik zorg wel voor je:) " zei ik lachend. Ik zag een klein glimlachje verschijnen rond haar lippen. Ik pakte een tissue ( die Sam mij gegeven had ) maakte hem vochtig en drukte hem voorzichtig tegen de snee in haar wenkbrauw. Zachtjes kreunde ze , om haar af te leiden vroeg ik " hoe lang ben je eigenlijk al zwanger?" Ze keek nadenkend en antwoorde " ben ik zwanger?" Het geheugenverlies is dus erger dan ik dacht. Ik dacht even na en besloot geen antwoord te geven.

* 30 minuten later *
" Het begint donker te worden" zei ik tegen het tot nu zovere meisje zonder naam. Ik bedacht dat we een slaapplaats moesten zien te vinden en Sam was nog niet terug dus hoe ging ik dat doen?
Ik besloot te gaan zoeken waar Sam en de andere Mannen waren. Na een tijdje te zoeken was het echt helemaal donker... " Waar zijn ze nou? " dacht ik bijmezelf. Ik begon me zorgen te maken ik begon de ergste dingen te denken. Ik dacht wat moet ik nou doen als ik hem dood aantref? Dan kan ik echt niet verder... Hoe moet ik dan overleven. Ik voelde dat ik heel onrustig was en aangezien ik atsma had was dat best wel lastig... En toen realizeerde ik me dat ik geen puffer had. Het voelde als een klap in mn gezicht en misschien was dat het ook wel. Want ineens stond Sam recht voor mn neus geschokt keek ik hem aan en vroeg hem " hebben jullie brandbaar hout kunnen vinden? " Sam antwoorde beduust " umh het is maar wat je brandbaar vind... "  Sam zag dat er iets gaande was en vroeg mij " gaat het wel? Wat is er ? " ik moest even nadenken over wat ik hem het beste kon antwoorden omdat hij ook wist dat ik eigenlijk niet zonder mijn puffer kan. Ik antwoorde " ik kwam net achter een probleem... " ik kon mn zin niet af maken omdat er ineens een man naar ons toe kwam rennen en keihard riep " BABY!!! " ik dacht bij mezelf " Omg het zou toch niet de zwangere dame zijn he... " geschrokken draaide ik me om en liep ik terug naar het strand. Eenmaal aangekomen bij het strand zag ik dat de zwangere dame inderdaad aan het bevallen was. " Gelukkig heb ik net mn opleiding verloskundige afgerond " dacht ik bij mezelf. Ik knielde neer bij het meisje voor zo veer het ging met mn grote wond op mn knie ik vroeg een paar mensen die erom heen stonden of ze ergens misshien een doek hadden zodat het baby'tje niet koud word want ooh het was fris.

___________________________
Hiii, sorry dat ik zolang niet gepost heb! Maar hier is het volgende hoofdstuk!🤗🤔
X