Saat 22 : 24dür. Təxminən yarım saat əvvəl Bakıya qayıtmaq üçün maşınla yola düşdük . Pəncərədən kəndimizin işıqlı küçəsini ötüb keçdiyimizi izləyərkən anidən bir neçə gün əvvəl baş vermiş hadisəni xatırladım .
***
Axşam düşmüşdü . Ailəm və qonşularım kənd evimizin həyətindəki çardaqda oturub söhbət edirdilər . Mən isə hər zamankı kimi söhbətə qoşulmaqdansa kənardan dinləməyə üstünlük vermişdim .
Bir müddət sonra hələ bir yaşı belə tamam olmamış nəvəsiylə aramıza qatılan qoca qadın diqqətimi cəlb etdi . Daha dogrusu , qucağındakı sevimli körpəsi...
Uşaq nənəsinin qolları arasından çıxmağa çalışır , körpə əlləri ilə qadına müqavimət göstərir və istəyinə nail olmadıqca da mızıldanırdı . Nəhayət , qoca qadın təslim oldu və balacanı qucagından yerə düşürdü . Uşağın ayaqları yerə dəyər- dəyməz sürətli addımlarla ətrafımızda gəzməyə , maraqla bizi izləməyə , məqsədsizcə çardaqda dövr etməyə başladı .
Oğlanın yöndəmsiz yerişi məni güldürdü . Səbəbsizcə çardaqda oturanlara baxdım .Başları söhbətə qarışmışdı , körpənin sevimli davranışlarının fərqində deyildilər .
Uşaq bir neçə dəqiqə sonra enerjisini itirdi və döşəmədə oturaraq ayaqqabılarının ipləri ilə oynamağa , gözlərini yerə zilləyərək barmaqlarını sürətlə döşəməyə toxundurmağa başladı . Bir neçə saniyə keçdikdən sonra ayağa qalxdı , iki-üç addım atar-atmaz qışqırmağa başladı . Digərləri " vay , uşağı arı sancdı ." deyib narahat halda körpəyə yaxınlaşdılar .
Nənəsi uşagı qucaqlıyıb yenidən stulda əyləşdi . Körpənin gözlərini ovuşduraraq hələ də ağladığını görən insanlar bunun səbəbiylə maraqlanmağa başladılar . Çünki uşağı arı sancmamışdı .
Bayaqdan uşagı izləyən tək adam mən olduguma görə " Deyəsən , kölgəsindən qorxdu. " dedim. Qadınlar gülərək körpəyə baxdıqda " Yerdə oturanda azca hərəkət edən qaraltısını görüb kölgəyə toxunurdu .Ancaq ayaga qalxıb yeriməyə başladıqda kölgənin hərəkətləri də sürətləndi , bu da uşağı qorxutdu." söylədim.
***
Maşın artıq mənimcün tanış olmayan bir yolla irəliləyir və bizi Bakıya daha da yaxınlaşdırır .
Nədənsə o uşagın məsum siması gözlərimin önündən çəkilmir . Əslində o məsum körpədən heç bir fərqimizin olmadıgını düşünürəm .
Onun nənəsinin qucagından xilas olmaq istədiyi kimi biz də arzularımızın qarşısına sədd çəkən maneələrdən qurtulmaq istəmirikmi ? Bu maneələri aradan qaldırdıqdan sonra həyatda "fərəhlə və sürətlə" addımlayır ya da ən azından addımladığımızı düşünürük . Amma bir gün dizlərimiz üzərinə çökdüyümüz zaman bir qaraltıyla qarşılaşırıq . Keçmişimizi , xətalarımızı , günahlarımızı xatırladan bir kölgəylə... Ayaga qalxır , bu qaraltıdan qurtulmaq ümidiylə addım atırıq . Amma lənətə gəlmiş " kölgə " hələ də arxamızca sürünür , bizi qarabaqara izləyir... O zaman hər şeyi anlayırıq , "Axı nəyə görə keçmişindən xilas ola bilmir insan." düşünərək həyatımıza üsyan edirik.
" Bəlkə də ən yaxşısı 'nənəmin' qucagından ayrılmamaqdı." deyib təəssüf edirik .
Nə fərqimiz var ki, o körpədən ? Bu gün sadəcə kölgəmizdən qorxuruq ... Bəs insanı özündən soyudan digər "kölgələr" ?... Onlarla qarşılaşmayacagımıza bizi kim və necə əmin edəcək ?...
