NOTE: This story is English-Tagalog. Kaya kapag ayaw niyo yun, wag niyo na lang basahin. The Characters are Foreigners. Haha, trip ko kasi. Very Well, Enjoy reading. Vote and Comment para ganahan :) THANK YOU ^^
-yang
-------------> Watson siblings ^_^
KRRRRRRRRRRRRRRRRRIIIIIIIIIING~!
there goes the alarm.
"Urgh" I blurted out then yawned.
Then, I just realized that it's going to be another day, another same day to be at school. Makikisama with all those students who neve-- Oh, ang bastos ko naman. Sorry,
Hi, I'm Jacqueline Maxene Watson, 16 years old. Freshman College sa Gen. Williams University, 2nd Sem ako lumipat. Scholar ako doon kahit na si Daddy ay may modeling company, hindi ko naman pinagmamayabang yun eh nasabi ko lang para alam niyo. I am Taking up Music Production sa Univeristy na yun, at oo merong course na ganun.
At school, I am the Loner yung tipong walang kaibigan, wala kasing nakakakilala sa akin eh, at mukhang walang may balak na makilala ako tapos wala ring lumalapit, ganito rin ba naman kasi yung itsura ko. The left-out one, kasi I always wear Jeans na medyo maluwag sakin, t-shirt na sakto lang, and I don't put on make-up. Siyempre model ako may magaganda naman akong damit, hindi ko lang sinusuot kasi hindi naman ako showy and I don't go to parties. Isa ring dahilan kung bakit ako LONER. And to make it easier to describe me, I'm a loser. Plus I wear eye glasses, fake braces and I get high grades. But little do they know, ginagawa ko lang naman to dahil gusto ko lang ng simpleng buhay, yung hindi pinagkakaguluhan kaya eto. Disguise.
But enough about me, let's go back to the story.
I stood up, went on my daily routine. Lumabas ng kwarto, kumain ng almusal, brushed my teeth and then I went out. Isasara ko pa lang yung pinto ng..
"Jackie, honey" My mother called me.
"Yes?" I answered back na nakasilip sa pinto with one eyebrows raised.
"May nakalimutan ka." and then hinawi niya yung buhok niya, showing her cheeks.
"Uh, yeah. Sorry nakalimutan ko." at yun, kiniss ko na lang siya para wala nang usap-usap pa.
"Jackie, you're walking to school again? Ano pang silbi ng driver at kotse kung hindi naman nagagamit?"
"Anong hindi nagagamit? Si Julian, siya nagpapahatid saka nagpapasundo."
"Ganun ba? Oh di bale, bibilan na lang kita ng sarili mong kotse saka pahahanapan kita ng driver mo. Para hindi ka na naglalakad papuntang school araw-araw." What The?
"No Ma, I prefer walking. Kahit papaano naeenjoy ko naman, lalo na yung fresh air. Saka yung gasolina gastos, yung driver babayaran pa dagdag pollution lang sa hangin eh. Sayang lang yung pera Mommy."
"Pero Jackie, anak. Para lang naman hindi ka mahirap--"
" I'll go na po Mommy, please."
Umalis na ako, hindi ko na hinintay na magsalita pa siya. Alam kong hindi tama ginawa ko pero ayoko lang kasi ng ganun, gusto ko yung simple lang. Hindi tulad nung kapatid ko na masyadong mayabang. By the way, my brother's name is Julian Maxwell Watson. Mabait naman siya, but when it comes to material things. Haay, doon na lalabas kayabangan niya. Masyado siyang IN sa gadgets, pag may bagong lalabas bibilin niya agad. Pero you get my point.
"Konti na lang nasa school na ako." kausap ko sarili ko, nanaman. Pero this time parang wala na lang. Sanay na ako eh.
HOOOOOONK-HOOOOOONK~!
Who the he-??
My brother, pamwuisit talaga to. Ayyy nako.
"Hey Sissy, sakay na." He shouted while opening the car window.
"No thanks." sabi ko habang naglalakad kahit nakatalikod.
"Oh come on! Don't be a baby. Sige na, malapit na lang naman oh."
"Yun na nga eh, malapit na sasakay pa ako. Next time na lang." pagpupumilit ko.
"Okay fine, mahirap ka pa naman pilitin. Bye baby sis." And with that, natawa na lang ako.
After 2 minutes of walking, narating ko na rin ang school.
Haay, I'm going to enter the place of darkness. Ang saya-saya, note the sarcasm.
Tatawid na ako then all of a sudden biglang may rumaragasang nagbibike at nabangga yung mga librong hawak-hawak ko.
"Yan. Simula na nang kadiliman." nasabi ko na lang sa sarili ko habang pinupulot ko yung mga librong bumagsak. Can this day get any worse?
Napulot ko na yung mga libro ko pero biglang.
TOOOOG~!
"Awwww! It hurts." tinignan ko kung ano yung tumama sa ULO ko. Soccer ball pala. Hay nako, may field naman sa loob eh. Bakit ba naman kasi. Tssk, sinipa ko na lang pabalik yung bola kahit hindi ko naman alam kung saan nanggaling. Wala na akong magagawa eh.
"Pare, galing sisipa nun ah. Saang direction nanggaling yung bola? Sali natin 'pre." huh?
"Hahaha." t-teka. Parang si Julian yun ah. Loko, alam yata na ako yun. EEEEp
Napahinto ako sa paglalakad ng marinig ko yun. Mukhang sa kabilang side yun ah, tapos ako lang tao dito. Isang malaking bush lang naman yung nakaharang eh kaya rinig na rinig ko yon.
Pero, shemay. Mga lalaki saka yung kapatid kong panget yun eh. Wala na,
takboooooooooooooo.
Nagtataka ba kayo kung bakit ganun yung reaction ni Julian? Haha. When we were kids, kada summer iba't-ibang summer camps ang sinasalihan namin. Pero yung Soccer ang pinagustonaming dalawa. So every summer, we would always enroll at the Soccer Camp. Not until I decided to not go dahil kilala na ako. Yun yung time na nagmomodel model na rin ako sa Company nila Daddy.
KRRRRRRRIIIIIIING~! KRRRRRRRIIIIIIING~! KRRRRRRRIIIIIIING~!
Yes, sakto lang pagkapasok ko. Haay, kaso wala nang tao sa hallway. Late na ako. Maaga pa namang pumapasok sa classroom si Mr. Sanchez. Ang terror Math professor ko. Err.
Nandoon na ako sa pinto kung saan yung Math Class ko. I looked at the door that say's
"Mr. Sanchez-MATH",
I took a deep breath and I opened the door.
And to my surprise, wala man lang tumingin sa direction ko. Kahit si Prof. Hindi man lang niya ako pinansin. Hindi man lang ako pinagalitan. Haaay,
Guess I will always be Miss Invisible.
