Ilgaz sanırım bana yeniden aşık oluyordu.Sanırım...Ama ben de ona karşı boş olmadığımı hissediyordum.Ama bir yandan da Sedat ın vicdan azabı içimdeydi.Onun ölü bedenini morgdan çıkardıkları an gözümü kapattığım her zaman aklıma geliyordu.Sonra gözümden ince bir yaşla ağlıyordum.Ama...Hayat devam ediyordu.Ilgaz,ben,Umut,Rana biz de bir gün ölücektik elbette.Her kişi buna mahkum işte...Neyse.Gittim teneffüste.Ilgaz a şunu dedim:Normalde bu cümleyi kızlar söylemez fakat,benimle 2. Kere çıkar mısın? dedim.Evet dedi.Ona sarıldım.O sırada Umut geldi.Vaay bee...dedi.Bişi diğemedim...Sustum...
