Günaydın hiç olmayanim. Bugün güne sabahın sessiz gülüşüyle başlıyorum.
Duyduğum martı sesleri aklıma iskeledeki kalabalığı hatırlatıyor nedense. Deniz kokusu doluyor odama aniden. Ve hatırlattığı binlerce sen.. Garipsedigim anlık duygum bana bir zamanlar yanında ne kadar mutlu olduğumu anımsatıyor. Ve sevildigimi.. meğer o anlık sevmissin, bilemedim. İnandığım her şeyi yok edipte gideceğini, bilemedim. Çayın tatlı kokusuyla uyanacağım bir evim olurdu hayallerimde. Sen bu masumluğu başka bedenlere satmışsın, bilemedim. Gülümsediğin an belki de en mutlu olduğum andı. Gülüşlerin beni çoktan terk etmiş onu da bilemedim. Sevdama şahit tuttuğum her sey bir bir yok olup gitmiş, göremedim. Meğer ben ne çok yoklukla tutunmusum sana Sen beni sessizliğe gömerken. Ne diyecek bir şeyim kaldı ne demeye mecalim.Sen ki özgürlüğünü sana feda eden yâri bıraktığın yara izleriyle yok ettin. Yok ettin diyorum da sahi acısı gecer de yara izin geçer mi? Geçebilir mi? Bir daha birinin gözlerine baktığımda en sevdiğim şiir gibi hissettirir mi? Yokluğun da gider mi?.. Sen gülüşlerini satarken acısını başkası çeker mi? Ama senin suçun yok. Çünkü sen varolanı ben ise hiç gelmeyeni sevmişim. Bundandır ben delikanlı gibi severken senin adam gibi gidemeyisin. Simdi; bil ki yürek dolusu dualarim değilsin artık. Sen bir yokoluşsun. Umarım sevebilmeyi öğrenirsin bundan sonra. Bitirmek için değil yaşatmak için bir yüreği.. Umarım öğrenebilirsin. Beni soracak olursan geçecek elbet. Hiç olmayan acılarla daha fazla nasıl yaşanabilir ki? Sen böylesiyken. Ve artık iyi olmanın zamanı geldi. Yapmalıyım. Güneşin beni kucakladığı yeni günlerde daha fazla şiir okuyup dua etmeliyim. Ezan sesiyle minarelerden uçuşan kuşlar gibi huzurlu bir özgürlük yaşamalıyım. Deniz kenarında kitap okumalıyım. Papatyalara teslim etmeliyim rüzgarı. Mavi semayi sığdırabilmeliyim yüreğime cömertçe. Denemeliyim. Iyi bir kul olmayı toprakta didinen karıncadan öğrenmeliyim. Dahası sana rağmen her şeyi sevmeliyim. Gülümsemeliyim.
