Beyaz bulutları taşıyan rüzgar...
Her birimiz onu arıyordu...
Kendi sahibini yansıtacak bir ayna...
Onlar buna inanıyordu çünkü ruhları hissedebiliyordu...
Onun derdi yazgısıyla...
Kaderi içindekileri tamamen alıp götürdü...
İçinden bi parçasını...
O ruhunu kaybetmişti...
Gözlerine bakınca kendini gördüğü aynasını...
Kalbi atmıyordu...
Nefes almıyordu...
Kopuyordu hayattan...
Mazi çok eskilerde kaldı...
Rüzgar her esişinde yeni bir haber getiriyordu....
Yavaşça kaldırdı ellerini...
Yeni bir ten, yeni bir çehre ve ruhun oluşturduğu bir zuhur...
Canlanmıştı Hibrit çocuk...
Şimdi başlıyordu onun hikâyesi...
Bu güzel yaratık onundu...
Şiir gibiydi...
Yeni yeni başlayan hayatı gözlerinde parıldadı...
Yeniden sevebilirdi...
Okşayabilirdi...
Kalbi atabilirdi...
Sadece onun için yaşayabilirdi Samuray...
Yeniden rüzgarla arkadaş olabilirdi...
Ve mutluydu Samuray...
Sonsuza dek...
***
************************************
