Siyahın Aşk Tonu

Tanıtım

Adım Aysun KAPLAN.
İnsanlar genelde benden 'soğuk' diye bahsederler. Herkesle konuşup samimi olmayı sevmiyorum ben. Bana hep yapmacık geliyor herkesle samimi olanlar. Bu nedenle böyle bahsederler benden. Soğuk.

Her şeye gülmem mesela ben bazen, ara ara, çok nadir. Bir çok kişiyle mecbur kalmadıkça da konuşmam. Boş konuşmak yerine susmayı tercih ederim. Kitap okumak varken ne yapayım boş konuşmayı. Ama insanlar öyle düşünmüyor 'havalı' diye etiketi yapıştırıyorlar sana. Aslına bakarsanız umrumda da değil.

Güvendiğim az sayıda arkadaşım var. Zaten güven sorunu var bende. Zor güvenirim. Her güvenimi kıran biri sayesinde daha da zor güvenmeye başladım. Güvenim kırıla kırıla artık benim için güven diye bir şey yok denecek az. Hatta bazen arkadaşlarım olmasa güvenin ne olduğunu çoktan unutacagımı duşunuyorum. Bu yüzden kimseye güvenmiyorum. Güvenemiyorum.

Ben aslında güldükçe gülesi gelen insanlardanım ama böyle gülerkenden birden yüzüm düşüyor, sanki ben gülmemeliymişim, gülmek bana yasak gibi, sanki ne kadar gülersem daha da karanlığa gömülecek gibi hissediyorum.

Ben bir insanın başına gelenleri hep hak ettiğini düşünmüşümdür. Ama ben bu karanlığa hak edecek ne yaptığımı bilmiyorum. Hak edecek bir şey yaptım mı onuda bilmiyorum.

Bir yandanda kendimi avutuyorum. Hani derler ya insanin başına gelen şeyler onların sınavıdır, onlarla sınanırlar ve buna sebrederlerse sonunda huzura kavuşacakları ile ilgili şeyler. Peki buna inanıp, umutlamalı mıyım? Diyelim ki evet, buna inanıyorum. Ama ya huzura kavuşana kadar ortada ben diye bir şey kalmazsa?

Peki huzura kavuşabilecek miyim?

Karanlıktan kurtulabilecek miyim?

Karanlıktan kortulmam nasıl olacak?

Birinin sayesinde mi olacak?

Bir olayla mı olacak?

Nasıl bir olayla olacak?

Bir aşkla mı?

Nasıl bir aşk ile?

Bunlardan biri ile mi olacak benim kurtuluşum?

Yoksa hiç olmayacak mı?