Gökyüzünde doğan güneşti umudum
Öylesine dolu parlayan bir ışık
Karanlıkken heryer biran aydınlıkla doldum
Sonbahar güneşiydi umuda benzettiğim
Yakıcı değil riyakar saçma ve karışık
Kendimce artık kalmadı ümit edinceğim
Belki herkes farklı bakar bu güneşe
Herkes değil ki benim gibi alışık
Ben alıştım içimde oluşan umutsuzca bir neşe
Güneşin sıcaklığı yok denecek kadar az
İnsanlar hayattan bezmiş suratları asık
Olmamalı böyle aslında umut dediğin etmemeli naz
Yazık oldu hayallerimle parlayan umutlarıma
Son bulmadı hiç acıttı içimi, demedi yazık
Sonra vazgeçtim artık başladım umutlarımla vedalarıma
