I reached home and went straight to my room. Binuksan ko ang drawer ko na puno ng mga bagay na bigay ni Paris sa akin, ni lock ko 'yun t tinapon ang susi sa labas ng bintana, para hindi ko na 'yun mabuksan dahil baka maalala ko pa ang sakit na idinulot nila sa akin. I took out my phone and saw 45 missed calls and 87 messages all from Paris and Megan. Humiga ako sa kama at umiyak, naalala ko na namn ang nangyari 8 years ago.
*flashback*
I was playing at the park when I saw a girl crying from the corner. Nilapitan ko sya at nakita kong puno sya ng sugat magulo din ang buhok nya na parang galing sa away pero maganda ang pananamit nito, mukahang anak mayaman.
"bata, ok ka lang?"
"I don't talk to strangers"
"ako nga pala si Ahriah, ikaw?"
"STAY AWAY FROm ME!!!"
"bakit? masama bang makipagkaibigan sa'yo?? kilala mo naako 'di ba? so hindi na ako stranger sa'yo"
Tiningnan nya ako mula ulo hanggang paa at tumaas ang isa nyang kilay.
"dahil sa makulit ka, ako si Megan dela Cruz"
"anong nangyari sa'yo?? bakit ang dami mong sugat?"
"those kids made fun of me, kakalipat lang kkasi namin dito, eh gusto sanang makipagkaibigan sa kanila kaso inaway lang nila ako. Wala kasi akong kalaro kasi hindi pa dumadating galing New york 'yung kapatid ko"
"ako, pwede mo naman akong maging kaibigan ah?"
"Talaga??"
'oo naman, basta promise mo sa akin na mula ngayon hindi kana iiyak?"
"sige, promise" at nagpinky promise kami.
*End of flashback*
I always lost my appetite everytime I remember the scenario.Two Weeks had passed pilit ko paring iniiwasan sina Paris at Megan kahit ilang beses man silang nagtangkang lumapit sa akin. Palagi ko rin silang nakikita dahil sa iisang klase lang kami, madalas ko nga silang naririnig na nagtatawanan, mukha naman silang masaya eh, bitter na kung bitter wala na akong pakialam, hindi ko na sila matiis na makita na ganyan ka saya kaya lumabas na ako ng classromm kahit nagkaklase pa si prof. dumiretso ako sa locker room para kunin ang mga gamit ko at umuwi na. Habang kinukuha ko ang mga gamit ko may narinig akong mga yapak sa sahig na papalapit sa akin.
"Let's talk" narinig kong sinabi nya pero sinirado ko lang ang locker ko at nilagpasan sya.
"Please?" narinig ko ulit siyang nagsalita pero nagyon medyo broke na siguro umiiyak na sya ngayon at wala akong pakialam, pagkatapos nyang sirain ang tiwala ko sa kanya may "let's talk" pa siyang nalalaman, aalis na sana ako pero nagsalita siya ulit na ikinagulat ko.
"may rheumatic heart disease sya"
"A-anong sinabi mo??"
"Malala na ang skit ni Paris at meron na lamang syang limang buwan para mabuhay"
"Tss.. sa tingin mo maniniwala ako sa mga sinasabi mo?" pero sa loob ko gusto kong umiyak at sumigaw.
"Noong araw na nakita mo kami na magkayakap, nagpapasalamt sya noon sa akin dhil ako ang naging kaibigan mo at alam niyang hindi kita iiwan at sasaktan tulas ng gagawin niya sa'yo. Ilang bese niyang sinubukan na sabihin sa'yo pero natatakot siya na baka iwan mo lang siya sa huli at baka mahirapan ka lang dahil baka maging pabigat ka lang sa kanya. Ayaw din niyang magpagamot dahil alam niyang mamamatay din sya sa huli."
"Yo-your LYING!!!" sigaw ko sa kanya, pero ganun pa rin ang facial expression nya.
"Mamayang uwian sundan mo sya, pupunta siya mamaya sa ospital para magpa-check ng sakit nya" 'Yun lang ang sinabi nya at umalis na. Bakit 'di sinabi ni Paris ang tungkol sa sakit nya? Bakit hindi ako pina-alam nina Tito at Tita? hindi ko na alam ang gagawin ko hinabol ko si Megan at hinwakan sa braso nya.
