So, pano ko ba uumpisahan ito?
My day started great.
As usual, kapag high school ka, you have to fake it until you make it.
Ako nga pala si Alison Fernandez. Typical high school student, 15 years old. Graduating na rin, enjoying my last month.
Hindi kami mayaman, at hindi din naman mahirap. Average lang. Nerdy Chic type.
I walked through the hallway of our school, nung makaraing ako sa room ng 3rd year.
Nakita ko nanaman siya.
Sino? Si Harold Angelo Santiago. Sikat, mayaman, gwapo, matalino, ano pa ba? Maliban sa star player sya sa basketball team, at drummer ng isang banda, at pwede na rin sa gitara, may respeto, maka diyos, lahat na sa kanya na. May hahanapin ka pa ba?
Nasa daily routine ko na ang dumaan sa hallway at silipin siya, gawain ko na yan dati e minsan nga tumatambay pa, nagulat nalang ako. kahit pala papaano, ngumingiti na siya uli.
I felt a sudden pang of sadness.
Masaya na siya,
ok na siya.
ako?
Hindi pa.
Tell me Harold, Paano kita kakalimutan?
Paano kita buburahin?
Paano ako mag mo-move-on?
Then he stared at me
one
two
three
four
five
Five seconds.
Ito ba ang ganti mo sakin?
Killing me softly?
Masakit pa rin.
one
two
three
four
five.
Five years ang sinayang ko.
Five years tinapon ko.
I'm sorry, Harold.
I still love you.
BINABASA MO ANG
Almost Perfect
HumorWhat if nakilala mo na yung tipo ng lalaki na endangered na? Yung matipuno, mabait, matalino, gwapo, may respeto, yung lahat na ata ng good traits na hinahanap mo sa lalaki, asa kanya na. He was perfect. He WAS mine. I was too stupid to let him.
